Een werkelijk heerlijk album vol ellende, maar vooral hoop heeft Stephanie Lambring uitgebracht. De Amerikaanse keert daarmee definitief terug naar de muziek. Als jongedame leek ze een enorm talent en had al snel een deal te pakken om liedjes te schrijven voor anderen. Ze realiseerde zich dat dit toch niet was wat ze voor ogen had en besloot een andere weg in te slaan, Dat was een loopbaan in de horeca, waar ze koffie schonk en eten naar tafels bracht. Op het moment dat ze al meer dan een jaar geen liedje had geschreven, bracht ze een bestelling naar de tafel van Grammy winnende songwriter Tom Douglas. Van het één kwam het ander en op welke manier dan ook, ze kwamen aan de praat en hij daagde haar uit om op haar voorwaarden weer aan het componeren te gaan. Een gesprek dat resulteerde in aanvankelijk het nummer ‘Daddy’s Disappointment’ en uiteindelijk het hele album ‘Autonomy’. Op dit diep persoonlijke album, met heerlijke en nu en dan een tikje poppy Americana en roots, worden geen concessies gedaan aan emoties. Die mag je voelen. In haar liedjes durft Lambring thema’s aan te snijden. Haar relatie met de kerk, zelfmoord, seksualiteit, relaties en de gewelddadige vorm die ze soms kunnen aannemen en je verstoorde zelfbeeld. Dat lijken zware topics, maar in haar werk probeert Lambring een verbinding aan te brengen in deze complexe materie, waardoor er ook ruimte is voor openingen, begrip en vooral hoop. Het album gaat van start met het sterke uptempo ‘Daddy’s Disappointment’. Net als elk nummer is dit een song om ook nauwlettend de tekst te volgen. Hoe mooi de liedjes ook zijn, de teksten zijn heel direct, confronterend en prachtig in hun miserie. In het nummer gaat ze terug naar haar jeugd en hoe ze zich ontworsteld hieraan en tenslotte uit oud liefdesverdriet toch een beroep weet te smeden. Ze neemt dan het tempo eruit voor ‘Pretty’ over de tijd dat ze om haar lichaam werd gepest. De zang gaat door merg en been en is een triomf, hoe ze dit zo zware onderwerp weet om te toveren tot zo’n pracht. Dat haar teksten soms heel direct zijn, betekend niet dat ze geen subtiliteit of poëtische kwaliteit hebben. Hierin is ze verwant aan mensen als Anna Tivel, Amanda Pearce of Rachel Harrington, die de dofheid van het bestaan met hun woorden laten glanzen. Rustig is ook ‘Little White Lie’ over een huwelijk dat eigenlijk nooit van de grond komt om dan weer uptempo in Mr Wonderful over een controlerende man. Geen aspect blijft onbesproken lijkt het in de ellende. Fantastisch en een hoogtepunt is ‘Joy of Jezus’ over hoe de kerk je zo keihard kan afwijzen en vergiffenis ver weg is. Dat thema komt ook terug in ‘Somebody Else’s Dress’ en ‘Save Me Tonight’. In elk nummer bewijst Stephanie Lambring een geweldige songwriter te zijn en gelukkig ook een even indrukwekkende artieste die je via haar ellende meeneemt naar de fantastische pracht en vooral troost die dergelijke muziek kan bieden. In het afsluitende ‘Birdsong’ benoemt ze een vallei met een lange brug. Bij het begin van de brug staat het bord: “There is still hope. Call anytime.” Als er onverhoopt toch niet wordt opgenomen luister dan naar Stephanie Lambring voor verlichting. Gewoon luisteren omdat dit steengoede muziek is, mag natuurlijk ook.
Stephanie Lambring – Autonomy
