AMEN – De regelmatige toeschouwer in De Amer in Amen kent de huisregels. Gastvrouw Ria die de aankondiging deed van het concert van Steffen Morrison liep ze ook braaf langs. Telefoon uit, luisterconcert, geen foto’s, gehaktballen in de pauze en vergat ze nog wat? Ja klonk het uit de zaal, geen kauwgom onder de stoelen. Op dat moment was Steffen Morrison nog in The Green Room van De Amer en hij had die regels even niet helder meegekregen. Hij had zijn eigen afspraken. Vertelde hij bij opkomst. Als je het hoofd voelde mee knikken op de muziek, of je schouders in beweging voelde komen of de heupen, dan moest je opstaan en dansen. Waarschijnlijk viel haar mond open in het donker en de neiging van gastvrouw Ria om naar voren te stormen en hier een streep door te zetten was voelbaar in de zaal. Dit was welhaast vloeken in de kerk. Gelukkig bedwong ze die neiging en kon de soulshow van Morrison die het podium op werd geroepen door de drums van Jeremiah Owusu-Ansah een aanvang nemen met ‘Higher’, fijn en rustig met mooie gitaar intermezzo’s van Ike Akoy, vorig jaar nog de invalgitarist, maar inmiddels in de vaste opstelling van de begeleidingsband van Morrison de Band of Brothers. Morrison was in een vertellende bui en dus werd elk liedje van een mooi verhaal voorzien. Over ‘Movin On’ bijvoorbeeld dat hij als kleine jongen fan was van Genesis en dat hij nu als Amsterdammer met Surinaamse roots ineens in de studio van Genesis stond in Surrey en dat daar dit lekkere vlotte nummer was geschreven. Tot wanhoop van Gastvrouw Ria stonden de eerste toeschouwers op en werd er gedanst in De Amer. Voor de pauze die, ook in tegenstelling van elke gulden De Amer regel was er maar één pauze, al naar vier liedjes kwam was er mooi die prachtige soul van Morrison met zijn zeer fraaie stem en vakkundige muzikanten. Misschien was de zanger nog wat geïmponeerd door de zeer intieme setting met toeschouwers nagenoeg op het toneel. Het was prachtig, maar de echte bezieling kwam na de pauze dat Morrison begon met ‘We Can Have It All’, direct gevolgd door ‘Little Bit Longer’ met naast hem de rustpunten in de band met de invaltoetsenist Samuel Jack en bassist Raoel Foe-Aman. In die tweede set stopte hij meer bezieling en dat kwam na het opzwepende bluesy ‘Wonderful One’ vooral tot uiting in het prachtige ‘Art of Being Human’, een liedje dat duidelijk zich erg heeft ontwikkeld in het hart van de zanger en met soul gaf hij hier stem aan in een nummer dat is gegroeid van een nummer over imperfecties tot een nummer voor zijn moeder die met al haar vallen en opstaan toch tien kinderen heeft groot gebracht. Dat was een prachtige boodschap. Ook in dit nummer zocht Morrison, na een fraaie solo van Akoy, nadrukkelijk die samenwerking met het publiek, want met grote regelmaat was er een muzikale dialoog via meezingen, mee klappen en op een gegeven moment liep hij zelfs de zaal in en stond te zingen bij de achterste rijen die ook daar druk aan het swingen waren. Ja ook gastvrouw Ria gooide inmiddels haar beentjes los. Het heerlijke concert, waarbij dermate weinig ruimte op het podium was dat de blazers en achtergrondzang of nog op de zolder van De Amer stonden, of ingeblikt waren mee genomen, dat was nog een punt waarbij echt wel nog meer puur mag worden gespeeld, ging sterk verder met prachtige nummers als ‘Hard to Handle’, Stuck on the Moon’ om te eindigen bij ‘Do It All Again’. Erg fraai concert, waarbij Steffen Morrison nog wel de bezieling die hij in zoveel nummers brengt in alle nummers mag hebben, maar na het dankwoord van Gastvrouw Ria, en toeschouwster Reina, er was gelukkig nog een heilig huisje overeind gebleven, waarbij Ria bekende dat het toch erg moeilijk uit te leggen zal zijn dat ze was wezen dansen in De Amer, besloot Steffen Morrison met zijn Band of Brothers prachtig met het gevoelige toegift ‘Just Another Man’. Soul is levende, ook in De Amer, juist in De Amer.
Steffen Morrison tart de wetten van De Amer
