De eerste keer dat Europa kennis maakte met Stefan Prigmore was enkele jaren geleden. De Texaan trok in 2017 over de plas met enkele andere Texaanse artiesten om her en der op te treden in heel Europa. Een reis die begon op een zomerse avond in Clouso in Meppel en daar ook eindigde tijdens het onvolprezen Sunday Roots, maar de weg liep ook nog langs Vera en ’t Kantoor in Groningen. Prigmore bleek een fantastische en bescheiden artiest die deze eerste avond onmiddellijk een diepe indruk maakte met liedjes over zijn jeugd aan de Brazos rivier en zijn liefde voor zijn muze Becky, met wie de weg vaak stormachtig was, maar waar de liefde alles overwon. Inmiddels is Prigmore voor zijn Becky op de knieën gegaan en heeft haar ten huwelijk gevraagd. Uiteraard werd dit huwelijk voltrokken op de oevers van de Brazos waar de geschiedenis van de Prigmore’s zo mee is verbonden. Het zijn elementen die allemaal terugkomen op het album ‘River/Blood’. Het zijn zeven in de studio opgenomen nummers aangevuld met twee songs die live in Vera op de band zijn gezet. Voor het album strikte Prigmore producer Clay Parker, en de opnames waren in de thuisstudio van Parker in Gonzales, LA. Parker speelt mee op alle studionummers op bas, orgel en verschillende andere instrumenten, terwijl Ryan Harris op een aantal nummers lapsteel, slide of resonator gitaar bijdraagt. Het zijn heerlijke outlaw country liedjes. Ruig en ongepolijst, maar integer en erg oprecht. Het is een bijzondere prettige weder kennismaking met het werk van Stefan Prigmore. Het album gaat van start met ‘Taming Monsters’. Een lied dat letterlijk en figuurlijk kan worden genomen. Letterlijk gaat het over de weg die je moet gaan met het opvoeden van een hond en de hoge bergen en diepe dalen die dat geeft, maar ook het uitkomen aan de andere kant van die reis. Een rustig opgebouwde song, met de hoofdrol voor de lekkere rauwe stem van Prigmore. Lekker verhalend en heel mooi gebracht, vooral door de orgel accenten, is dit een prima opening. De Brazos doet zijn intrede in ‘Down to the Water’, waarin Prigmore stelt dat de rivier niet geïnteresseerd is in onze dagelijkse kopzorgen en daarom juist de perfecte manier is om even die wiswasjes aan de kant te zetten aan zijn oever. De rivier zal nog stromen als wij er allang niet meer zijn. Na twee rustige liedjes is ‘Last Night I Had A Dream’ weliswaar ook rustig, maar dermate anders van karakter en vooral in de zang meer gevarieerd, een liedje tegenwicht biedt. Het nummer gaat over een droom die Prigmore had op de eerder aangehaalde toer. Een nummer over het missen van Becky en hoe ze samen op gestolen Nederlandse Haflingers bij Tilburg een trein probeerden te beroven, met een fraaie melancholie. Het eerste hoogtepunt op dit album. Dat wordt onmiddellijk geëvenaard door ‘Things have Changed’ over de vergankelijkheid van het leven en mensen niet meer onder ons zijn. Een song die kenmerkend is voor Prigmore en misschien ook wel voor het Texas waarin hij is opgegroeid is ‘Brazos in my Bones’ dat twee keer op het album staat in een studio versie en een Live in Vera versie. In dat nummer gaat Prigmore in op de veroordeling voor moord van een oom Burt. De familie verdiende zijn kost met legale, maar soms ook illegale, handel op de Brazos. Daarbij is de boot van levensbelang en als die gestolen wordt, dan handel je dat zelf af. De dieven werd dan ook gevonden met een kogel in hun lijf, want je rotzooit niet met de manier waarop een man zich moet voeden. Een prachtige song die veel over de verdwijnende wereld in dit stuk van Verenigde Staten zegt. ‘Winter Song’ blijft vervolgens iets te veel kabbelen, maar ‘My Back Page’, een mijmering over het ruige leven van een man die tot rust komt, maar toch aspecten uit zijn oude leven voelt kriebelen, is weer prachtig. De twee live nummers die dan volgen bewijzen wat een geweldige live artiest Prigmore is. Een heerlijke ruwe bolster, blanke pit met een voortreffelijk album.
Stefan Prigmore – River/Blood
