GRONINGEN – Er was een traantje gevloeid bekende Tessa Rose Jackson openhartig op het podium van De Oosterpoort in Groningen. Het was haar eerste soloshow en dat zorgde voor de nodige zenuwen. De Amsterdamse singersongwriter, optredende als Someone, stond er dus alleen voor en was in het openingsnummer ‘The Deep’ vooral haar zang door die zenuwen nog niet helemaal stabiel, al snel merkte je de ontspanning optreden. Dat gebeurde eigenlijk al halverwege dat eerste nummer, waarin de zangeres los liet en zich overgaf aan het lied dat daarmee direct een stuk aan intensiteit won. Na de cover Daniel Johnstone cover ‘Treu Love Will Find You In The End’ rustig en melancholisch, maar toch met een tikje hoop, had de zangeres toch haar draai gevonden, hoewel de stilte van een attent luisterende verzameling Groningers, schijnbaar toch angstaanjagend kan zijn. Het publiek in De Oosterpoort verdiende duidelijk een pluim voor de aandacht en het respect dat werd gegeven aan Someone. Die stilte vulde Someone met de geluiden van het stemmen, maar ook vaak met een mooie verhaal of het geven van meer achtergrond bij liedjes. Dit was bijvoorbeeld het geval bij ‘Song for Slowdancing’, een song die alleen nog live wordt gespeeld want het nummer is nog niet uitgebracht en die het hoogtepunt van haar optreden vormde. Een prachtig diepgravend nummer over het verlies van een dierbare. Misschien daar wel mee in verband was het volgende nummer ‘Over The Moon’, een nummer geïnspireerd door de blik van oudere mensen die met al hun dierbaren om hun heen met veel liefde eigenlijk toewerken naar het moment om los te laten en de wereld die langzamerhand te snel voor hun draait over te geven aan nieuwe generaties. Wederom een gevoel dat Someone met erg veel liefde bezong. De zangeres heeft een sterke stem, die na dat de stabiliteit was bewerkstelligd, meer dan kon overtuigen. Een boeiende stem die uitnodigde tot luisteren. De aankondigingen waren spontaan van deze artieste die haar verhaal niet alleen als muzikant weet te vertellen, maar ook als filmmaker en als kunstenares prima werk maakt. Het voor het eerst solo spelen had ook zijn nadelen. Normaal met band speelt Someone ook uptempo nummers, maar nu bleef het toch iets te bedaard en moest de kadering van de setlist uitsluitend komen van de verhalen. Ze beloofde op Eurosonic die nummers te komen spelen. Prachtig was wel het twee noten nummer ‘Forgive Forget’ op de elektrische gitaar en daarna het einde alweer en dat kwam met de wereldpremière van ‘One by One’, direct ook maar één van haar mooiste nummers, ondanks dat het slechts twee dagen oud was. Een liedje dat je hoop laat houden, zo vertelde Someone, in een wereld die weinig aanleiding daartoe geeft. Met die mooie boodschap en toch nog een zucht van opluchting sloot Someone een prima optreden af.
Someone weet veel liefde in haar liedjes te stoppen
