Napraten over haar concert met Sofie Livebrant op een brug in het ondergaande zonnetje aan de boorden van een mooi Nederlands meer. De Zweedse weet haar prachtige plekjes te vinden met een kien oog voor schoonheid. Zowel in het landschap als muzikaal en vaak in combinatie verrast deze zelden in ons land gesignaleerde artieste. Eerder bracht ze al bijvoorbeeld het fantastische album ‘Lighthouse Stories’ uit waarvoor ze een tournee had langs vuurtorens rondom de Noordzee en aanverwante wateren. De afgelopen periode verdiepte Livebrant zich in het werk van de Engelse schrijfster Emily Brontë (1818-1848). Ze keek daarbij niet zozeer naar diens bekendste werk ‘Wuthering Heights’ maar meer de fantastische gedichten die Brontë neerpende. Een mooie invulling van de Corona periode. In een soort vervolg op het eerder op muziek zetten van onder andere de gedichten van Emily Dickinson en een roman van Jeanette Wintersons en het werk van andere literatoren schreef Livebrant voor haar zesde album ook een achttal nummers met teksten van Brontë als basis. Het resultaat is het indrukwekkende ‘Weep The Time Away :: Sings Emily Bronte’. Deze nummers nam ze op met steun van multi-instrumentalist en producer Johan Lindström, bassist Dan Berglund, percussionist Konrad Agnas en een aantal gastmusici, waaronder violist Hall Parfitt-Murray, met wie ze ook samenwerkte in het vuurtoren project en de vocalisten Amanda Oskarson, Sonja Agnelis, Zurab Tskialashvili en Paata Tsetskhladze Paatananu. In de omschrijving die werd meegestuurd wordt deze plaat omschreven als kippenvelplaat. Wie eerder kennismaakte met Sofie Livebrant of bij die zeldzame concerten was zal dat niet verbazen. Het album opent met het dromerige ‘Mayflowers’. Een rustige verhalende song over een mooie dag in mei, maar in de hoofd persoon is het donker en koud. Een fraaie tegenstelling tussen het verlangen naar de dood en de opbloeiende ontluikende natuur. Deze tegenstelling geeft het nummer een fantastische scherpte met een mooie rustige begeleiding. De gedichten zijn gegoten in mooie folk en roots liedjes die je in dit geval kalm mee leiden naar het lot dat je toch niet kan ontkomen. De pracht van sterkte teksten, mooie begeleiding en fascinerende zang wordt doorgetrokken in het mooi ‘Shall Earth No More Inspire Thee’. Misschien wel het hoogtepunt van de hoogtepunten is ‘Deep Deep Down in the Silent Grave’. Magnetisch trekt het je mee met een repeterende percussie, de viool van Parfitt-Murray plaatst fantastische accenten en in haar zang krijgt Livebrant ondersteuning van Amanda Oskarson en Sonja Agnelis. Het pakt weergaloos uit als het urgenter en urgenter wordt. Eigenlijk niet minder mooi is ‘Awaking Morning Laughs’. In dit nummer doet de zang sterk denken aan de kwetsbaarheid die ook de Britse folk grootheid Charlie Dore zo mooi in haar stem weet te leggen. In haar zang laat Livebrant haar veelzijdigheid zien. Haar stem is prachtig en vol emotie. Ze kan stevig en zelfverzekerd uit de hoek komen, maar ook heel fragiel, maar de gemeenschappelijke deler is dat het je steeds pakt. Bijvoorbeeld in ‘There was a Time’, ook in dit nummer een drijvende de spanning opvoerende begeleiding in contrast met een hoge kwetsbare zangstem in een bloedmooie droefenis. Heerlijk een beetje creepy is ‘She Dried Her Tears’, waarna via ‘The Lady To Her Guitar’ alweer het slotnummer ‘The Night is Darkening’ is aangebroken, wat wordt gecombineerd met ‘The Star’ en in het koor zingen Zurab Tskialashvili en Paata Tsetskhladze Paatananu mee. Een impressionante afsluiting. Wat een eerbetoon aan Emily Brontë wiens teksten in de zang van Sofie Livebrant tot leven komen, wat een prachtige plaat, wat een feest van weedom. Een plaat die alle aandacht verdiend.
Sofie Livebrant – Weep The Time Away :: Sings Emily Bronte
