Er zijn veel mensen die prachtig kunnen zingen, maar in de categorie mensen die prachtig zingen en waarvan je voetstoots aanneemt dat ze naast je zitten en ze je het ware verhaal vertellen, daar moet toch echt een lampje bij om die te zoeken. De uit Chicago afkomstige Skylar Rogers is zo’n blues zangeres. Als ze voor je zingt dat ze in het leven overal in is gefaald, behalve om te houden van jou, dan voelt dat persoonlijk. Skylar Rogers is eigenlijk nog maar net aan het firmament verschenen. In 2019 verscheen haar eerste album, de EP ‘Insecurities’ en dit jaar het fantastische ‘Firebreather’, terwijl ook voor 2022 alweer een album is aangekondigd. Skylar Rogers toont zich met soulvolle bleusrock van het lekkerste soort. Op het album laat Rogers zich begeleiden door haar vaste band The Blue Diamonds, niet te verwarren met de Nederlandse Bleu Diamonds van Riem en Ruud de Wolff. In de band gitaristen Stephen J Hill en Marty Gibson, Jerry Ewing, op keys Pete Zimmer, Vanessa Hudson verzorgt de backing vocals en Bradley Arl op drums. Te beginnen met ‘Hard Headed Woman’ bevat het album tien nummers die uit de pen van Rogers vloeiden. Dat begin is een soort lijflied, maar ook een lekkere opzwepende bleusrocker. Het is een nummer dat veel zegt over de inspiratie van Rogers met hints naar veel grote bleus en soulzangeressen, maar ook naar haar eigen achtergrond. Haar eigen kracht, op de meest brute wijze verkregen in de achterstandswijken van Chicago met armoede, slechte relaties met partners met losse handen, een poos op straat en het verlies van een kind dat levenloos ter wereld kwam. Het is, deels, een verhaal dat overlapt met die andere geweldige jonge blueszangeres J.J. Thames. In deze opening wordt ze robuust bijgestaan door haar band. De zang en begeleiding zijn een mooie match. Na die fraaie opening is ook ‘Back to Memphis’ een lekkere stevige song, waarin het tempo iets lager ligt met intens gitaarwerk van beide gitaristen. Rogers blijkt ook een prima songwriter die haar ervaringen geweldig kan vertalen in liedjes. ‘Work’ is dan één van de liedjes die iets minder prominent is, hoewel de prettige keys van Pete Zimmer en de zang het toch en prachtig nummer maken en ‘Like Father Like Daughter’, waarin ze de lessen van haar vader weergeeft en met veel emotie concludeert dat je ook af en oe afscheid moet kunnen nemen. Het album bevat veel hoogtepunten, maar ‘Failure’ is zeker daar weer één van de hoogtepunten van. Deze ballad is meer dan gevoelig, meer dan intens en bijzonder oprecht. Uit het leven gegrepen, zeggen we dan in Nederland. Tot die hoogtepunten hoort ook het aanstekelijke vlotte ‘Firebreather’, wat weer lekker uptempo is en de soepelheid van de stem van Rogers goed naar voren brengt met een stukje levenservaring daarin prominent aanwezig. ‘Moving’ is gewoon lekker, met prima backing vocals, krijgt dit een beetje gospel gevoel en dan is ook ‘Drowning’, een piano ballad, weer fantastisch. Via ‘Thankful’ en ‘Insecurities’ krijgt het album een prachtig slot. Wat een heerlijke zangeres, welke blues festivals slaan de handen ineen om haar naar Nederland te halen. Een heerlijke plaat van één van de beste nieuwe blueszangeressen die momenteel zich aandienen.
Skylar Rogers – Firebreather
