SCHIPBORG – Het gaat snel met art-pop band Silver Lake. Nog maar net van start stond de band al Grasnapolsky, het immer verrassende festival in Scheemda, deed Parkpop aan in Den Haag toerde met Son Mieux en trok de aandacht van Rufus Wainwright die Jesse Koch en Marleen Hoebe en hun bandleden vriendelijk verzocht om ook voor hem de show te openen in Amsterdam. Een vliegende start voorwaar. Op het Festival der Aa in Schipborg leek de vliegende start letterlijk in het water te vallen, want een plensbui trok over het festivalterrein en grote beschermende blauwe dekkleden waren ter bescherming over de apparatuur getrokken. Wie van te voren er nog even een stiekeme blik op de set lijst had geworpen, had geconstateerd dat deze exact hetzelfde was als bij de show tijdens Grasnapolsky. De band is dan pril, ontstaan uit Corona romantiek van het centrale duo, het zijn toch vaak ook muzikanten die hun sporen zeker hebben verdiend. Marleen Hoebe trad ook op met A. Rose en Kissing Jane, Jesse Koch kennen we van The Silverfaces, waar hij ook speelde met bassist Javier den Leeuw, die tevens in bijvoorbeeld Dan August zat. Jasja Johanna is een dirigerende kracht van achter haar keys en was actief met Pitou en anderen in het project High Dive en speelt bij Eelke. Philip Konvalinka kun je eerder gezien hebben als gitarist bij Janna Mila en drummer Yael Dirkse was actief in bands als Moore, Doghouse, Sleeptalker en Nynde. Een zestal dat je om een boodschap kunt sturen en die ervaring kwam wel heel erg handig te pas, want de regenbui had toch zijn sporen achter gelaten. Nu en dan viel er wat uit, waardoor het technisch een uitdaging werd voor de geluidsmensen, maar het zestal speelde ook dan onverdroten voort en het was alleen maar een uitnodiging om maar even gezellig dichterbij te komen om onversterkt te luisteren. Niet dat het nodig was, want de band bleek bij het optreden met Son Mieux in De Oosterpoort in Groningen zieltjes te hebben gewonnen en deze stonden al tegen het podium om maar niks te missen. Een goed besluit, want het was een heel fijn concert dat rustig van start ging met ‘Play the Part’ en aanzwelt in het zich fraai ontwikkelende ‘Violet’. Het nummer waarmee de band het meeste succes heeft gehad is ‘Under The Silver Lake’. Terecht, want dit nummer heeft de band niet alleen zijn naam gegeven, maar is ook een prachtige popsong, met mooie tweestemmige zang en afwijkende zanglijnen en vooral Jesse Koch als leadzanger. Een heerlijk nummer met een wat stevigere sound. De rust kwam er weer wat meer in met ‘It’s Not A Win’ en ‘Little Blue’. De laatste viel op door de hoge, soms zelfs wat aan Kate Bush doen denkende, zang van Marleen Hoebe, die vaak de wat rustigere nummers als voornaamste stem onder haar hoede nam, terwijl Koch bij het robuustere werk, zoals het prachtige ‘Put Me Under’ het voortouw nam, maar niet uitsluitend want ook in ‘Greener Grass’ heeft hij de vocale touwtjes in handen en dat is toch erg mooi ingetogen. Zo ontspon zich een fraai concert en was onmiddellijk duidelijk dat de raket start vanuit het Covid niets, terecht is. Soms stevig, maar ook vaak heel kalm of heel klein, zoals ‘Hopelessly Romantic’ met aanvankelijk alleen de piano en de stem van Marleen Hoebe, voor de rest schoorvoetend bijviel. Tegen het einde was ‘Beaches’ prachtig en in het inmiddels weer vrolijk schijnende zonnetje stapte Koch pardoes zijn publiek in. Het lead duo sprak rustig de nummers aan elkaar, dit blijft een onderdeel dat nog iets sterker mag worden en na het stevig rockende ‘Don’t You Waste Our Time’ blijft de nieuwsgierigheid naar de toekomst van de band en wat bij een volgend rendez-vous er op de set lijst zal staan, Welke richting het schip verder vaart over de Silver Lake, maar erg fraai zal het vast worden.
Silver Lake blijft niet onopgemerkt
