GRONINGEN – Aan de vooravond van Take Root is er in Groningen traditioneel Lutje Root. Ook dit jaar staan op 9 september in een aantal Folk en Americana acts op het programma in Café De Walrus. Naat namen als Harm’s Fork en The New Poor staan ook Shoe Eating Rabbits op het programma en de band bewees onlangs nog op Art Carnivale een traktatie te zijn. Vrolijke samenzang, heerlijke anarchistische folk en af en toe een serieuze noot. Muziek gespeeld met volle overgave als viering van het leven. Met een album dat recent is uitgekomen en een schotse toernee net achter de rug hebben de drie heren en één dame van deze Groningse formatie genoeg te vertellen.
“Het is een drive, net als een schilder of visser of elke gepassioneerde vakman heeft”, vertellen bandleden Eva en Joris. “Waarom doe je dingen? Dat valt bij iedereen op zijn plek vroeger of later, voor het geld natuurlijk, omdat je het wil of omdat je het leuk vind of zelfs er niet zonder kan. De stimulatie en support is bij alle bandleden anders gegaan, maar als ik voor mezelf spreek zijn mijn ouders een en al support geweest en nog steeds. Ik kom uit een muzikaal gezin. Het is een langzaam proces, het is niet iets als: ‘en nou word ik artiest’. Je speelt op verjaardagen, in de schoolmusical, mensen luisteren naar wat jij het tofste vind. Daar ga je mee door. Op een gegeven moment komen de mensen speciaal voor jou. Je passie wordt voor een deel bekostigd door mensen die het mooi vinden. Maar dat is zeker geen dekkende situatie. Al ging al ons geld erheen, we bleven het doen, maar dit maakt het gemakkelijker. In totaal spelen we met z’n allen in minstens tien bands.”
De Shoe Eating Rabbits speelt voornamelijk eigen werk. “Onze liedjes komen op allerlei verschillende manieren tot stand. We spelen een mix van eigen nummers en bestaande nummers die we leuk vinden om te doen. Die kunnen overal vandaan komen, rock ’n roll, folk, punk en traditionals. Zo hebben we allemaal onze eigen inbreng en kan onze inspiratie van de vreemdste plekken komen. De eigen nummers die we maken zijn soms maatschappijkritisch. We hebben een grote band met de Do It Yourself (DIY) cultuur en kraakscene en onderwerpen zijn er dan genoeg. Ze kunnen echter ook persoonlijk zijn. Gaan over persoonlijke ervaringen maar zijn soms ook pure fantasie. We spelen nog een aantal nummers die geschreven zijn door oud-bandlid Jessie Leijten die met haar eigen project Nono & the Sinking Ship ook op Lutje Root staat.”
Acoustic anarcho folk blues country zijn de tags die Shoe Eating Rabbits vermelden als het gaat om zichzelf te labellen. Een omschrijving waarbij de band zelf al de nodige aantekeningen heeft. “We laten ons niet zozeer inspireren door ‘anarchofolk’. Dat is meer een verzamelnaam, een soort containerbegrip. Denk aan bijvoorbeeld punk. Dat begon in een kunstacademieachtige omgeving in New York en groeide uit tot een stroming voor de working class en onvrede-uitende jongeren. Later werd het puur de benaming voor een muziekstroming met allerlei varianten. Anarcho folk is ook zo’n naam voor een stroming waar de muzikanten vaak instrumenten gebruiken die ook veel in de folk worden gebruikt. Dit heeft ook veel te maken met dat deze instrumenten geen versterking, dus stroom nodig hebben. Veel anarchofolk muzikanten reizen veel, ook deels in Amerika, het zijn moderne hobo’s met trainhopping enzo, al wordt dat steeds moeilijker. Ook het laagdrempelige karakter van deze instrumenten speelt een rol. Bijvoorbeeld de banjo is luid en kan met één vinger gespeeld worden. Begrijp me niet verkeerd en denk dat het een simpel instrument is. Je kan het zo complex maken als je wilt. Dat we ons thuis voelen in deze mix is omdat we allemaal een hele brede smaak hebben en open staan voor alles. Verschillende bandleden hebben zo hun specialiteit, zowel op muzikaal gebied als de achtergrond en de wortels van de muziek. De mix is geen concessie aan verschillende stijlen maar een samensmelting van ons allemaal. We vertellen elkaar over de achtergrond en geschiedenis van liedjes en stijlen. Soms was het bijvoorbeeld verboden muziek vanwege politieke omstandigheden, daar vertellen we elkaar over en doen daar dan iets mee. Soms is het ook gewoon van: Ik heb dit gemaakt, jij speelt dat en jij dat, dan doe ik dit. Klaar.”
Deze zomer kwam het nieuwe album van de Shoe Eating Rabbits uit. In Nederland werd dit gepresenteerd op Art Carnivale. Een mooi en opvallend album. “We hadden al een aantal jaren niets uitgebracht, maar inmiddels wel bezettingswisselingen gehad en we speelden veel nieuwe nummers. Toen onze minitoer in Schotland er aan zat te komen leek het ons een mooie stok achter de deur om met een nieuwe cd aan de slag te gaan. Die is in eigen beheer opgenomen en hebben we nét op tijd afgekregen. De tijd liet niet toe om er veel aan bij te schaven, daarom zijn het vrij rauwe opnames gebleven. Toch zijn we tevreden over het eindresultaat, het heeft een randje en dat mag, het hoeft niet heel clean te zijn, want zo klinken we live ook niet. We konden ons goed vinden in de opmerkingen over onze cd in de recensie op The Next Gig. Het hele ding nog eens overdoen in een professionele studio is momenteel niet haalbaar en misschien ook geen wens, tenminste misschien niet van de hele band. Gewoon hard doorschrijven en de volgende dan maar. We willen ook een plaat maken met traditionele nummers die we doen van over de halve wereld. Ondertussen gaan we door met eigen nummers maken en als er een aantal af zijn gaan we die opnemen.”
De DIY scene heeft vertakkingen wereldwijd. Net als andere netwerken tussen muzikanten, zoals bijvoorbeeld Melodica, geeft dit veel mogelijkheden voor optredens. De Shoe Eating Rabbits deden deze zomer zo een toernee door Schotland. “De Rabbits, zoals zoveel bands die in de DIY scene geworteld zijn, kunnen beschikken over een groot netwerk aan plekken om naar toe te gaan, te spelen en te verblijven. Music pubs, wagen platze, woongemeenschappen, kraakkroegen, zaaltjes enzovoort. Italië, Duitsland, Zwitserland, Engeland, Schotland en ook Ierland zijn plekken waar we vrienden hebben. De toer naar Schotland was naar aanleiding van het Scottish Anarcho Folk Festival. Dit festival werd daar voor de tweede keer gehouden op een prachtige plek in de Highlands. Het was DIY geörganiseerd, waarbij iedereen meehelpt en uiteraard zonder winstoogmerk. Het was een prachtige omgeving om muziek te maken en we hebben daar uiteindelijk twee keer gespeeld. Naast een optreden in de Market Bar in Inverness – een pub waar elke avond live muziek is – hebben we nogal op de bonnefooi een toer gedaan en gespeeld waar de mogelijkheid zich voordeed. Op het festival hebben we Rob Ellen van Medicine Music ontmoet, een online folk platform, hij heeft ons fantastisch opgevangen en van plek naar plek gereden in zijn Moose Mobile tot aan het vliegveld voor de reis terug. Door zonder vast plan te toeren hebben we zulke mooie figuren kunnen ontmoeten. Oh ja, naar aanleiding van deze tour heeft onze bassist een nieuw instrument ontworpen: de basjo. Zijn contrabas was te groot om mee te nemen in het vliegtuig, dus heeft hij van een basgitaarhals en een snaredrum een verrassend goed klinkend instrument weten te maken. Die mocht wél mee in het vliegtuig. Ook hebben we hele dag doorgebracht bij de bus van twee hele goede Schotse muzikanten en gespeeld en zijn dieper in de traditionele folk gedoken door te praten en te luisteren en dan meedoen. Iedereen is altijd muziek aan het delen. Het is letterlijk folk’s music, in plaats van copyright geneuzel. Dichter bij de wortels van onze hedendaagse muziek zijn we gekomen. Nu nog een tour door Afrika. We willen zoveel mogelijk muziek maken, zo vaak mogelijk spelen en veel mensen leren kennen en bij hen een lach of een traan op het gezicht laten verschijnen. Het brengt ons op allerlei bijzondere plekken en in contact met veel bijzondere mensen. Zonder dat we zelf reizen moeten organiseren of betalen, dat zou ons zonder de band niet lukken. Dat willen we dus vooral blijven doen!” De eerste gelegenheid hiervoor is Lutje Root. Wat staat er op het programma? Wat kan het publiek verwachten van de Shoe Eating Rabbits? Een gezamenlijk en opgetogen: “Volle overgave” van Eva en Joris doet de verwachtingen oplopen.