In de gemeente Westerkwartier is Jazz te Gast al jaren één van de leukste muzikale festivals van het Noorden. In de tuinen van de huizen aan een straat in Zuidhorn vind je grote namen en jong talent dat ‘moeilijke’ jazz maakt, maar ook heel toegankelijke. Jamsessie-achtige optredens met gelegenheidsformaties, maar ook vlotte acts met een heel orkest of eigen band. Artists in Residence zorgen voor muzikaal een mooi verloop en om elke hoek wacht wel een verrassing. Op de laatste editie tot nu toe was Shannon Barnett één van de artiesten die, onder eigen vlag en daarna met haar trombone onder de arm een sprintje trekkende naar een ander podium voor een bijdrage bij een andere formatie, een van de jazz musici die te gast was. Barnett is een trombonist en zangeres die Keulen als haar domicilie heeft gekozen, maar een Australisch paspoort in haar achterzak draagt. Haar werk is vaak geloofd, maar met ‘Wolves and Mirrors’ slaat ze een andere weg in. In 2016 verscheen haar genomineerde album ‘Hype’ en ook daarvoor had ze al een lange weg afgelegd, waarbij ze eerst furore maakte in de Australische Jazzscene en zelfs in het circus werkte. In 2010 verhuisde ze naar New York met daar debuutalbum ‘Country’ als visitekaartje en vandaaruit ging het naar Duitsland, onderwijl met de grote namen van deze jazzwereld het podium delende. In Duitsland combineert ze lesgeven met haar eigen muziek maken. ‘Wolves and Mirrors’ is, zoals aangegeven, een nieuwe weg. Met kompanen Heidi Bayer op trompet, Elisabeth Coudoux op cello en Thomas Sauerborn op drums waagt ze zich aan een boeiend experiment, waarbij jazz wordt gebonden aan kleine met folk beïnvloede singer-songwriter liedjes. Het album begint intrigerend. Een zee-achtig golvend geluid, met langzaam het overnemende instrumenten in een experimentele intro is het begin van ‘Overseas 1’ en dan een sprekende stem, de stem van Barnett die steeds meer in zang overgaat. Een boeiende opening die steeds verder wordt uitgebouwd. Heel goed, maar ook heel verrassend. Het vormt op zich weer een inleiding voor ‘Overseas II’ waarin de blazers met elkaar in gesprek gaan. In ‘Mantra’ is het instrumentaal en wordt het steeds heftiger in een zoektocht naar balans in een ontregelend experiment. Erg mooi is ‘Martyr’, delicaat bij vlagen, met mooie zang en in het nummer worden pregnante vragen gesteld. Eén van de nummers waarin Barnett ook als zangeres meer dan overtuigd. Het hele album is bij tijden vol met prachtige breekbare momenten, waarin de artieste zich op haar kwetsbaarst durft op te stellen. Na het kalm bezwerende ‘Well’ ook weer met een prachtige progressie, daar biedt Barnett ook de ruimte voor, want ze bespaard niet op tijd in haar liedjes. ‘Mantra II’ is prachtig en wederom heel delicaat. Het hoogtepunt van het album is ‘Song for Caroline (and Others)’. Een prachtig lied dat nog gevoeliger is en een fantastische tegenstelling tussen drukke blazers en zachte zang. Met hectische ‘Phases’ komt er een einde aan dit gevoelige, maar erg beklijvende album. Het is jazz wat het experiment niet schuwt, maar laat je daar absoluut niet door weerhouden. Shannon Barnett levert prachtig werk af, niet alleen als trombonist, maar vooral ook als zangeres.
Shannon Barnett – Wolves and Mirrors
