GRONINGEN – Sam Duckworth kwam met hoge aanprijzingen naar Groningen en deelde het podium met Andy Burrows voor een uitgebreid voorprogramma dat qua lengte niet zoveel onderdeed voor het hoofdprogramma. Duckworth toonde zich een echte verhalen verteller in zijn liedjes, maar was vooral in de eerste liedjes erg slecht te verstaan. Gelukkig werd dat snel beter en kon al snel ook van zijn teksten worden genoten. Met zijn gitaar schotelde hij een mooie verzameling van zijn eigen werk aan het publiek voor. Hij toonde zich en adequate zanger die zichzelf het best toonde in de wat stevigere nummers. Zijn kracht ligt niet in de gevoeligheid, maar juist in de power. Als gitarist is hij prima en ook daarin excelleerde hij in bijvoorbeeld ‘1986’ dat niet alleen de titel is van zijn tour EP, maar duidelijk ook Duckworths claim to fame.
Het is te merken dat het voor de Brit nog niet meevalt om alleen de kar te trekken op het podium. Duckworth stamt uit de indie pop band Get Cape. Wear Cape. Fly. Nu staat hij er alleen voor en dat is niet altijd eenvoudig. Hij bezit volop dynamiek, maar moet nog groeien in de publiek interactie. Juist een singer songwriter, moet zijn verhalen aan de man kunnen brengen. Duckworth wenste het aandachtig luisterende publiek en dus stille publiek een prettige slaap. Humor is een machtig iets, mits goed gebruikt. Uiteindelijk bleek Sam Duckworth een prima artiest. Een artiest die moet groeien, maar als hij daarin de juiste keuzen maakt daarin ook wel gaat slagen.
Sam Duckworth blijft vooral in steviger werk overeind
