GRONINGEN – Nederlandstalige pop heeft op het moment de wind mee. Terecht, want er zijn op dit moment een aantal enorm getalenteerde talenten in het genre die zowel muzikaal interessant zijn, maar ook de aansluiting bij een groter publiek hebben gevonden. Eén van die talenten is Roos Blufpand. Al een aantal jaren iemand die prima aan de weg timmert, maar misschien nog niet met de bekendheid die een aantal van haar collega’s al wel heeft, hoewel ze toch al erg mooie optredens, theatertours en andere prestaties op haar naam heeft staan. Een mooie gelegenheid om haar nieuwe sound en nieuwe stage persoonlijkheid te showen was het Eurosonic / Noorderslag weekend in Groningen, waar Blufpand tijdens de Penguin Showcases in De Drie Gezusters een podium had. Een mooie gelegenheid ook om de aandacht op haar nieuwe album te vestigen. ‘Fuck de rest en Shake’ is het brutalere familielid van mooie albums als haar debuut ‘Ik Ben’ en diens opvolger ‘Hoe Dan’. Daarna verschenen platen als ‘Kleed Me Uit’ en haar isolatiealbum ‘Samen Alleen’. Wellicht niet zo zeer dit laatste album, maar in de overige is toch een lijn te ontdekken van iemand die met horten en stoten volwassen wordt. Zich zelf leert ontdekken, in die valkuilen struikelt en zich aan haar vingers omhoog trekt, om uiteindelijk met minder schroom en veel sterker weer boven komt en beseft dat je van een ander mag houden, maar dat het zoveel eenvoudiger gaat als je ook van jezelf houdt. Iemand die veel minder zich wat aantrekt van wat een ander van haar verwacht, als meer een vermetelere en gewaagdere Roos die durft wat ze eerder beschroomd achterwege liet. Dat toonde zich op veel verschillende manieren op het podium in Groningen. Vrolijk, druk en aanwezig nam Roos Blufpand, deze dag met ondersteuning van Tobias Kerkhoven op toetsen en synths, plaats achter de microfoon en na nog wat kleine aanpassingen was tijd voor ‘Wat!?’. Direct een erg mooi liedjes, vlot en vol verlangen en met een toenemende indringendheid. Even met de ogen knipperen of dit wel dezelfde Roos Blufpand was van eerdere shows. Het elektronica element is veel prominenter aanwezig in haar muziek. Kerkhoven, ook bekend van zijn werk in Ode to the Quiet waar synths en beats ook prominent zijn, weet een mooie gelaagdheid neer te leggen en voor een stevig fundament zorg te dragen, waarop Roos Blufpand kan uitblinken. Het is tijd om te shaken, kondigt Blufpand aan, na het mooie ‘Confidence’. De meezinger ‘Shake -O’ nodigt uit tot dansen en Blufpand moedigt dit aan, zoals ze eigenlijk het hele optreden fijn met haar publiek in gesprek bleef en er een groepsgebeuren van maakte. Kerkhoven blonk met zijn synths uit in ‘Achter’, waarbij de zang van Blufpand net even meer tijd kreeg om zich te ontwikkelen. Het nieuwe werk van Roos Blufpand is erg aansprekend. Nummers als ‘Ontplof’ en ‘Draak’ hebben een fijne spring in het veld kwaliteit mede door de inspiratie die wordt geput uit de reggeaton qua sound, waarbij de laatste wat steviger is. ‘Fuck Nep’ was weer zo’n nummer met het publiek. Eem prachtige song, waarbij de zangeres even met het publiek moest oefenen over het meezingdeel in deze song met een fijne ontwikkeling. Het mooiste had Roos Blufpand tot het laatst bewaard, het liedje dat het ook okay om gewoon van jezelf te houden ‘Ik ben van Mij’ dat rustig ter afsluiting onder je huid kroop. Roos Blufpand is in ontwikkeling, ze is op de goede weg.
Roos Blufpand gooit schroom van zich af
