Barcelona is een stad waar prachtige muziek vandaan komt. Een aantal artiesten zoals Joana Serrat zijn hier ook bekend, maar ook in het Catalaans wordt zeer fraaie muziek gebracht, zoals bijvoorbeeld Estupida Erikah en ook zeker Red Pèrill i El col·lectiu biònic die met hun derde album Enemics de l’anar fent een veelzijdig werkstuk afleveren. Red Pèrill is het alter ego van Marc Mateu en zijn El col·lectiu biònic bestaat uit Toni Vilaprinyó op bas, Bernat Ruiz die de percussie verzorgd, Àlex Almirall die in zijn eentje de hele blazerssectie is en op gitaar Carles Guilera. Mateu heeft een achtergrond in de jazz en progressieve rock en daarnaast een voorliefde voor electronische muziek. Dat komt ook tot uiting in de sound op dit album waar de drie mooi verbonden worden. Af en toe is het warm en jazzy, dan giert een gitaar al solerend uit de rockbocht. Een mooie variatie in klanken, tempo en de stem van Mateu maken dit album prima en opvallend. Mooie nummers als de opening en titelnummer ‘Home LLop’ en ‘El Mati Em Llepa’ zijn wel erg lekker en aansprekend. Niet alle nummers hebben dat niveau, hoewel het album over de breedte gewoon fijn is. Een mooie kennismaking met een stuk Catalaanse cultuur die eigenlijk in Nederland geen aandacht krijgt, maar dat toch verdiend. Het afsluitende ‘Equinoderms Postmoderns’ is mooi klein gehouden en erg prachtig. Niet in een platenzaak in de buurt, maar zeker het opzoeken waard.
Red Pèrill i El col·lectiu biònic – Enemics de l’anar fent
