SPIJKERBOOR – Rebecca Loebe is gegroeid in figuurlijke zin als artiest. Loebe was eigenlijk altijd al een prachtige zangeres die garant staat voor mooie liedjes, spontane vertellingen en een prachtige show, maar het stil zitten en de beproeving van de pandemie met zijn lockdowns lijken nog een extra laag te hebben toegevoegd aan de show van de inwoonster van Austin in Texas viel te constateren tijdens een optreden in ’t Keerpunt in Spijkerboor. Een extra beetje diepgang, een extra besef dat wat we hebben kwetsbaar is, maar daarnaast had de Texaanse alles behouden wat haar optredens zo’n feestje maken. In 2014 kwam Loebe voor het eerst naar Nederland en sindsdien doet ze regelmatig ons land aan. Na de Verenigde Staten, bracht ze de meeste in ons land door, constateerde de American singer songwriter. De doorbraak van de zangeres kwam met haar tweede album ‘Mystery Prize’ die uitstekend werd ontvangen en vervolgens een jaar later kreeg ze in de Verenigde Staten landelijke bekendheid door haar deelname aan The Voice en enkele geweldige optredens waar ze met een cover van Nirvana’s ‘Come As You Are’ erg veel indruk maakte. Sindsdien is Loebe een veel gevraagde toerende artieste die regelmatig een plaat uitbrengt met het meest recent ‘Blink’ uit 2017 en ‘Give up Your Ghosts’ uit 2021. Regelmatig toert ze ook met andere artiesten samen, zoals in deze toer door ons land met Emily Robinson Scott en zo’n samenwerking resulteerde eerder in Nobody’s Girl toen een geplande toer met Betty Soo en Grace Pettis zoveel mooie samen geschreven liedjes opbracht dat er een band van werd gemaakt en ook hiermee bracht de zangeres inmiddels een album en ep uit. In Spijkerboor is ze eigenlijk vanaf het eerste begin omarmt en stond ze in bijna elke ruimte van het café, maar nog nooit in de tuin. De zomerse september avond gaf die gelegenheid om het buitenpodium te benutten en dus opende Loebe direct erg mooi met ‘Got Away’. Een lekker vlot begin, waarbij ze direct mooi kon schakelen tussen de muzikale begeleiding op haar gitaar van spreekstalmeester Jan die haar aankondigde naar de intensiteit van het liedje. Iets wat ze vaker liet zien deze avond met bijvoorbeeld een hilarisch verhaal over hoe ze door een misverstand bijna in een Franse cel was beland bij een paar dagen in Parijs voor de toer begon en direct daarna in een melancholisch liedje verdwijnen en dat met overgave spelen, waardoor je ineens weer ook als publiek een omslag maakt. Prachtig was ‘Say So’ een rustig gevoelig nummer, waarin de zang van Rebecca Loebe fraai voor de dag kwam om daarna even te refereren aan Nobody’s Girl door uit dat oeuvre ‘Kansas’ te spelen. De eerste twee liedjes van de show waren in Nederland geschreven, waar ze een thuis ver van huis heeft bij een Nederlandse oom, en om in dat thema te blijven speelde ze het fenomenaal mooie ‘Tattoo’ dat heel klein, heel gevoelig door elk pantser drong en je wel moest beroeren en ook in ons land werd neer gepend. Hierna riep ze haar reisgenote op het podium en samen met Robinson speelde ze de Bob Dylan song ‘Forever Young’, waarbij het publiek van harte werd uitgenodigd om mee te zingen. Na de pauze bleven beide op het podium om bij elkaars nummers de tweede stem te zingen. Die tweede set begon fenomenaal met ‘Lake Louise’ over schoorvoetend thuiskomen na stampvoetend te zijn vertrokken. Wederom met die erg fraaie gevoeligheid en die prachtige oprechtheid in haar zang en dat trok ze door in ‘Love Echoes’. De pandemie trok een behoorlijke wissel op Loebe die het moeilijk vond te blijven schrijven, maar de dood van astronaut Michael Collins in 2021 bracht dit prachtige nummer voort. Collins was degene die achterbleef op de Apollo 11 in een baan om de maan terwijl zijn collega’s als eerste mensen afdaalden naar het oppervlakte van onze reisgenoot door het heelal. Collins was ook degene die de suggestie deed om politici de ruimte in te schieten om de aarde eens vanaf een afstand te bekijken en zo hun visie op de aarde te wijzigen en de kwetsbaarheid van waar we leven te benadrukken. Dit nummer werd ook heel mooi, heel klein en veel gevoeligheid gebracht net als het daarop volgende ‘Lie’, een lekkere liefdessong. Waarna Loebe met het vlottere en uitbundigere ‘Marguerita’ en een nummer samen met het voorprogramma Rebellious Rose en Emily Scott Robinson de show mooi te einde bracht. Vintage Loebe met een plusje. Extra diepgang naast de mooie zang, enthousiaste introducties van de nummers, die ook nog eens heel fijn geschreven zijn. Er valt nog wat te winnen met wat begeleiding, een strijker, een extra gitarist of zelfs een band, waardoor het soms nog wat breder wordt in de sound en ook interessanter voor grote podia, maar een concert van deze Texaanse blijft altijd de moeite waard.
Rebecca Loebe is gegroeid
