LEEUWARDEN – Op haar setlist was te lezen: “Welcome to Hell” in plaats van Welcome to the Village. Met een enorm doodshoofd op haar shirt beloofde de groots aangekondigde superster armageddon en verdoemenis te brengen naar de Groene Ster in Leeuwarden. De show was gelikt, het podium fraai aangekleed met telefoons, roze kleuren en een band in pak, maar het optreden van Jenny Lewis had niet dat knetterende wat verwacht mocht worden met deze woorden, hoewel het wel erg goed was. De ervaren artieste ging geroutineerd door haar show, liet zich bij de opening niet hinderen door een onderdeel van haar toetsen dat het nog niet deed – “komen we op terug”- en schakelde geroutineerd over nadat de inzet van ‘Heads Gonna Roll’ mislukte naar ‘Wasted Youth’. Een lekker poppy nummer. Dat de geroutineerdheid en het snelle schakelen, even later gaf ze daar nog een voorbeeld van toen de gitaardraagband van haar gitariste losraakte en ze onder het zingen door voor de massa haast niet te zien een handje toestak zonder een noot te missen, een kwaliteit van de zangeres is mag niet verbazen. Een leven lang staat ze inmiddels op de planken, niet alleen in tal van bands, maar ook als actrice. Haar muzikale loopbaan kreeg vaart met de formatie Rilo Kiley die in 1995 naam begon te maken en sindsdien werkte Lewis met bijna alle groten uit de muziekbusiness onder andere op haar laatste album met Ringo Starr en Beck. Wie haar daar niet van kent, zou haar moeten kennen van TV of film, want ze stond in series als onder andere ‘Murder She Wrote’, ‘The New Twilight Zone’ en ‘Baywatch’ of op het grote witte scherm in ‘Troop Beverly Hills’ en ‘Pleasantville’. In die jaren heeft ze door haar vele samenwerkingen eigenlijk maar een paar solo albums uitgebracht, waarvan dit jaar ‘On The Line’ opvolger van het in 2014 verschenen ‘The Voyager’. Zeer vakkundig ging het verder in ‘Big Guns’ dat wat volume en kracht met zich meebracht, met vooral lekker shredding in het gitaarspel. Prachtig was ‘Happy’, een liedje met een verrukkelijke wrangheid en vooral een bepalende accordeon die dit rustige folky nummer naar een hoger niveau bracht, samen met de gebruikte akoestische gitaar. Lewis, opmerkelijk genoeg werd de setlist op het allerlaatste moment vervangen, had een mooie afwisseling, want ze ging verder in het kalm swingende ‘Voyager’ om daarna weer te schitteren na een fel rockende intro in het prachtige ‘Do Si Do’, zeker het mooiste nummer van het optreden en het robuuste ‘She’s Not Me’. Lewis voerde ons mee door een wereld van liefdesverdriet, dagelijkse ellende en dapper doorploeteren en een het met een lach trotseren wat er je richting in komt. In de tweede helft van het optreden lag de nadruk net wat meer op de rock kant. Een erg vakkundige band die zonder moeite alles prachtig in elkaar laat vallen. Een zangeres die prima bij stem is en meer dan charmant, fijne indiepop in goede tot erg goede liedjes. Nog een sprankeltje meer her en der, een tikje meer intensiteit en dit was niet een goed concert maar een geweldig concert geweest is de conclusie na de laatste klanken. De hel die moest gevonden worden in de pijn die het dagelijks leven je kan doen en in die zin had Jenny Lewis meer dan gelijk, want zit daarin niet het menselijk lijden verstopt.
Prima optreden van Jenny Lewis
