DRACHTEN – Tal van mooie podia betrad het Leeuwarder Fonk al en op die bucketlist kan nu ook Simmerdeis in Drachten worden doorgestreept. De formatie die op school werd begonnen is doorgegroeid naar een serieuze en belofte volle act, die echter ook op elk terrein nog wel een stap mag zetten. Op papier een formatie van zes heren, bleek de praktijk echter te bestaan uit 7 heren en een dame die wederom op papier Indie-Pop speelden, maar wat wederom meer hoorde als een combinatie tussen funk en pop, met wat uitstapjes naar de ska. Even spitten leert dat bij meer optredens de line-up met een tweetal saxofonisten wordt verstevigd. De biografie van de band mag nog wel eens kritisch worden doorgelezen dus. Van papier naar de Simmerdeis praktijk. Daar had de band een fijn geluid met een mooie setopbouw. Dat begon direct met het lekker fors in de verf gezette ‘To Write A New Page’ en het iets rustigere ‘Believe Again’ en het erg mooie ‘Vast Blue Sea’. Een drietal prima eigen nummers, waarbij vooral dat laatste nummer erg goed in elkaar steekt, maar het steekwoord bij Fonk is doseren. Nog te veel wordt te veel in de kookpot gegooid en een blazerssectie die de zang overstemt is nooit de bedoeling. Dat is eigenlijk een algemeen puntje bij Fonk. Teveel muziek en instrumenten in elk nummer willen stoppen. ‘Less is More’ dichtte Robert Browning al bijna 200 jaar geleden en soms werd het wat hectisch daardoor. Prima was de Jason Mraz cover ‘Make it Mine’, een nummer dat uitstekend bij de band en de zang aansloot en duidelijk het beste in Fonk naar boven bracht en die positiviteit bracht de band ook mee in ‘Private Problems’ en ‘Like a Satellite’. Dieptepunt was ‘Embarrassment’. De Madness cover werd onorigineel gebracht en leek vooral gekozen omdat het liedje saxofoons bevat. Het sluit echter niet aan bij de zang, de rest van het materiaal en ook de betekenis van dit donkere liedje, gebracht in vrolijke tonen, over een meisje dat zwanger raakt van een donkere man, leek totaal niet aan de band besteed. Dat werd direct gevolgd door één van de hoogtepunten, met het op muziek zetten van een gedicht, dat lekker funky en fel werd gebracht. Dergelijke vormen van Spoken Word’ mag de band meer gaan brengen. Goed en origineel. Simmerdeis kreeg met ‘Pin Points’ ook een fraaie primeur van een erg mooi nummer. Het is jammer als een band zichzelf in de voet schiet. ‘Summer’s Solace’ werd al ingezet, terwijl een aantal bandleden niet klaar waren en die gehaastheid bleef door klinken. Gelukkig sloot Fonk af met prachtige nummers als ‘The Muse Moves In’ en ‘Iron Chest’. Een kwestie van blijven nadenken, jezelf blijven verbeteren en kritisch blijven naar wat werkt en wat niet werkt, want alle ingrediënten plus twee heerlijke blazers bonus zijn er om tot een uitstekende band te worden. De groei lijkt er nog lang niet uit. De band doet er goed aan om veel op te treden om je aan te praktijk te schuren van ruwe steen tot schitterende diamant.
Prettige belofte Fonk moet nog wel schaven
