SCHEEMDA – In de nazit van het concert van de Amsterdamse Joya Mooi viel de naam Erykah Badu nog al eens. Dat was ook niet zo verwonderlijk, want de stem van Joya Mooi is prachtig en heeft toch veel overeenkomsten in klankkleur en warmte met de Amerikaanse ster. Een absoluut compliment dus aan Joya Mooi voor haar zang tijdens Grasnapolsky waar ze in De Toekomst in Scheemda misschien wel op het mooiste podium stond in Bolkokers. Ze heeft een prima R&B/soul/jazz sound die bij tijden erg lekker klinkt en had een fijne band om zich heen. Joya Mooi bleek een charmante en gulle frontvrouw die ook haar bandleden in haar optreden hun moment van glorie gaf. Toch was er nog wel één en ander te verbeteren. Dat bleek eigenlijk al in het eerste nummer, een loom swingende song, die erg mooi was, maar een redelijk abrupt einde kende. Dat bleek in de loop van het concert eigenlijk bij meer nummers. Ineens was het klaar en als zoiets opvalt dan ga je er op letten en stoort het. Een songwriter ding om daar toch nog even naar te kijken, net als het gebrek aan variatie in tempo tijdens dit optreden. Veel nummers hadden die rustige swingende mood over zich, die mooi is, maar door meer in verschillende snelheden te spelen houden de liedjes beter hun individualiteit. Het bleef onduidelijk of dat nou komt omdat alle liedjes van Mooi grofweg dat tempo hebben, of dat de setlist niet goed was ingedeeld. Dat gezegd hebben viel er ook veel te genieten. Een prachtige stem die alles heerlijk bij elkaar trok in mooie liedjes als ‘We Made It’ of met ‘Sea of White’. Een mooie aanloop naar het absolute hoogtepunt van dit optreden ‘Never be the Name’. Het was één van de liedjes waarin Joya Mooi rustig en duidelijk het introduceerde, zoals ze bij meer liedjes deed, en mooie inhoudelijke informatie meegaf. Dit was een liedje over de diepe dalen, waarin iedereen in het leven wel eens door gaat en waar je dan ook steun nodig hebt om er sterker weer uit te komen. In haar praatjes kreeg Mooi niet de steun van de band. Daar mag echt meer aandacht zijn als de frontvrouw tot het publiek spreekt en nu werd daar soms gewoon doorheen gestemd of gespeeld. Dat moet toch vermeden worden, want dan wordt het onverstaanbaar voor het publiek. ‘Don’t Let Me Down’ had uiteindelijk dan toch die hint van variatie in tempo en was net iets steviger van opzet, net zoals ‘I Can Do Better’ iets vlotter was, maar het heerlijke ‘Rice in Foil’ was dan weer rustig in wat schijnbaar het natuurlijk tempo is van Joya Mooi. Er is een album uit van deze zangeres, daar had ze best wat meer reclame over mogen maken, want dat zal de meeste toehoorders zijn ontgaan. Een intrigerende en heerlijke stem waarop het goed wegdromen is, maar die ook echt haar optreden nog veel sterker kan maken.
Prachtige stem Joya Mooi biedt veel mogelijkheden
