GRONINGEN – De scherpe opletters zagen Tami Neilson nog even tussen het publiek kruipen om nog een stuk van de show van Leyla McCalla mee te kunnen genieten, net als de inwoonster van New Orleans even later bij de show van de Nieuw-Zeelandse aanwezig was en zich liet wegblazen dor de kracht en pracht van Neilson. De dames drukten hun stempel op Take Root in De Oosterpoort in Groningen. Lisa McNeill gaf intiem een geweldige opening aan het festival. Niets rockt zoveel als Sarah Shook. Kassi Valazza was prachtig en Nederland liet zich vertegenwoordigen door de meer dan talentvolle Jana Mila. Kwalitatief een uitstekende afvaardiging. Zes van de vierentwintig acts hadden een frontvrouw. Tijdens haar show vertelde Tami Neilson dat zij van country hield, maar country niet van haar. Gemiddeld is het aantal vrouwen op bijvoorbeeld de radio in countryshows in de Verenigde Staten tien procent. Take Root deed het dus met een kwart vrouwelijke artiesten redelijk goed, maar er blijft werk aan de winkel, helemaal met de aansporing vanaf het toneel van de grootste naam op de affiche en afsluiter op het hoofdpodium om tot een fifty fifty verdeling te komen. Recent bracht Neilson, geboren in Canada, maar woonachtig in Nieuw-Zeeland, alweer haar vijfde album ‘Kingmaker’ uit. Ooit begonnen in de band van haar ouders waarmee ze heel Noord-Amerika rond toerde, staat ze nu voor eigen naam op het podium, hoewel, inzichtelijk gemaakt door de aanwezigheid van Jay Neilson op het podium, familie belangrijk blijft. Bij Take Root bleek ze energie te over te hebben, waarbij de enige factor die haar zou kunnen weerhouden haar stem was, die last had van jetlag. Uiteindelijk bleek dat, met dank aan veel water, geen factor te zijn die in de weg stond van een geweldig concert. Het ging onmiddellijk rockend van start met ‘Ain’t My Job’ en het uptempo ‘Come Over’ waarna zich met waarna iets rustigere ‘Cry Over You’ het eerste hoogtepunt aandiende met vooral de dan nog vlekkeloos functionerende zang van Tami Neilson. Eigenlijk bleef dat ook zo en was het nooit van invloed, behalve in het gemoed van de zangeres zelf die er vast en zeker last van heeft gehad. Wat gedurende het hele optreden ook duidelijk was, is hoe sterk haar familieband is. In ‘Ten Ton Truck’ kijkt Neilson terug op de jaren dat ze met haar familieband heel Canada rond reed. Een prachtig moment was ook even later ‘I Can Forget’ dat ze postuum met haar vader schreef op basis van een achtergelaten rudimentaire aanzet tot een song ze later afmaakte en het op basis van een droom geschreven ‘Beyond the Stars’ was ook opgedragen aan haar vader. Dat was echter later in het schema, want via het wat kalmere ‘Walk’ was het duet ‘King of Country Music’ weer prachtig’. Naast familie is de positie van de vrouw een terugkerend thema in haar werk. Dat kwam naar voren in ‘Careless Woman’, maar ook bijvoorbeeld in ‘Kingmaker’. Een terecht pleidooi dat ze met overtuiging bracht. Weliswaar geen vader, maar toch een soort spiritueel vader figuur voor veel country en rootsartiesten is Willie Nelson. Eerder in het optreden fungeerde broer Jay al als Nelson in het duet ‘King of Country Music’ en dat werd herhaald in ‘Mama’s Talkin’. Deze robuuste song nam ze ook op met Willie Nelson, waarbij ze te gast was in diens thuis studio.. Een heerlijk optreden vol met country, blues, Americana en soul, met kracht en energie gebracht, waarbij het publiek steeds werd geëngageerd met goede verhalen en daar ook consequent op reageerde. Via het swingende ‘Moses’ eindigde het bij ‘You Were Mine’. Met Tami Neilson had Take Root niet alleen een vrouwelijke hoofd act, maar vooral ook een act die kwalitatief uitstekend was en met veel swung als een wervelwind haar publiek meenam. Alle reden om volgend jaar nog meer dan 25 procent vrouwelijke acts te boeken, want die hoorden bij het mooiste dat Take Root te bieden had.
Prachtige show en sterk pleidooi Tami Neilson bij Take Root
