AMEN – Het volgende concert van Douglas Firs staat nog niet in de planning. Op zijn vroegst en met de nodige slagen om de arm zal dat naar alle waarschijnlijkheid en ijs en weder dienende mogelijk in de zomer van 2024 plaatsvinden, tenminste als alles volgens plan gaat. De programmeurs van De Amer in Amen hadden het oor te luister en zullen mogelijkerwijs het idee hebben opgevat om deze Vlaamse band te inviteren voor een buitenconcert in de tuin in de zomer van dat jaar. In de besluitvorming hierover zullen we maar niet gaan roeren en dat potje laten sudderen om ter zijner tijd te kijken of en hoe daar wat komt uit pruttelen. Het optreden van Douglas Firs en de enthousiaste staande ovatie gaf namelijk alle reden om te overwegen hier meer mensen van te laten genieten dan binnen kunnen worden ontvangen. Het feit dat de toer van deze band uit Gent werd afgesloten in De Amer maakte het bezoeken van het concert meer dan urgent. Douglas Firs gaat nu eerst weer de studio in om te werken aan een vierde album, de opvolger van ‘Heart of a Mother’. Van dit aankomende album werd al een enkel proefstuk ten berde gebracht op dit podium. Douglas Firs is de band rondom singer-songwriter Gertjan Van Hellemont. Het was zijn vierde optreden in Amen, weliswaar in steeds andere formaties zoals bijvoorbeeld The Bony King of Nowhere. In de begeleiding had hij oudere broer Sem Van Hellemont op alles met toetsen en gitarist Roos Denayer. Denayer is een interressante aanvulling van de band en brengt ook onder de naam Rosa Butsi prachtige eigen nummers uit. Een hand vol kwaliteit op het podium dat al een jaar geleden werd verwacht, maar om pandemische redenen pas nu in de Amer te zien waren. Het concert zelf begon met ‘At Least Once’. Een nummer waarin de zanger solo begon en met het bijvallen van zijn kompanen de song allengs meer kracht kreeg, ook door tweestemmige of driestemmige harmonieën. Douglas Firs brengt prachtige alternatieve indie met randjes rock, folk en blues met vaak een melancholische invalshoek. ‘One Day’ had een mooie nadrukkelijke zorgvuldigheid en ook in dit rustige nummer was er fraaie samenzang van de drie op het podium. Na twee rustige nummers bleek ‘Delighted’ vlotter en dat maakte onmiddellijk dat het nummer er uit sprong. Hierna het trage iets rommeligere ‘How Can You Know’, maar dat werd onmiddellijk gecompenseerd met ‘Baby Jack’ dat mooi was met een rustig tempo en stevigere sound en ‘Pretty Legs’ met een rustige indringendheid, welke dit nummer prachtig maakte. Nu en dan ging Gertjan Van Hellemont even op zijn spreekwoordelijke praatstoel zitten met zijn inleidingen. Bijvoorbeeld voor ‘Hannah’ een prachtige rustige meezinger, die hij eigenlijk geen liedje gunde, maar ook de naam niet wilde wijzigen en dus werd Hanna Hannah. Hij deed dit met een Vlaamse brutaalheid, waarbij via een slinkse omweg, toch een rechtstreekse vraag werd gesteld om mee te zingen. Het mooist was voor het laatst bewaard voor de pauze. Na de fraaie en slim gekozen James Taylor cover ‘Oktober Road’ die vooral diende om de harmonieën nog eens te etaleren en de vaart er in te krijgen bij de vaak wat rustigere liedjes van Douglas Firs, was ‘I Miss You’ dat de zanger solo bracht zo integer en gevoelig, dat iedereen onmiddellijk het gemis dat spreekt uit dit nummer, een gevoel van nog even met een dierbare willen praten, zijn of haar mening horen of advies, terwijl dat nooit meer kan, herkende. Een kippenvelmoment vlak voor de gehaktballen, waar de Amer mede zijn faam mede dankt. Solo kwam de jongste van beide Van Hellemonten ook terug na de pauze ‘I Will Let You Down’, een opzet waar hij niet in slaagde, want ook na de pauze bleef het prachtig en indringend. Met als vroege hoogtepunten het grotendeels driestemmige ‘All The Same Difference’ en het rustige, met de Casio als hulpmiddel, ‘Heart of a Mother’. Het hele album gaat over het contrast van het verlies van zijn moeder en de geboorte van kind en het ouderschap. Na ‘Caroline’ werd unplugged en in de zaal een drietal nummers gespeeld met onder andere ‘The Waiting Around’, a capella ‘Bright Morning Stars waarna. Het prachtige concert werd afgesloten met ‘What If I Can’. Een concert dat schreeuwde om een toegift en dat kreeg in de solo gespeelde heimwee song ‘Montreal’ om daarna met de band nog een keer vooral vocaal uit te pakken in ‘Your Only Friend’. Een fantastisch optreden, waarbij de verhaaltjes nog best wat inhoudelijker mogen, want nu waren ze voornamelijk anekdotisch of technisch en nu en dan ook nog een vlotter nummer voor meer contrast zou zorgen. Als we die eerste gedachte even doortrekken, wat zou het prachtig zijn om na een voorprogramma van Rosa Butsi, op een mooie zomeravond in een tuin in Amen met een ondergaande zon, Gertjan Van Hellemont te horen vertellen wie hij eert met het prachtige ‘I Miss You’ van de nieuwe plaat om dan iedereen weer mee te nemen in die emotie tijdens wederom zo’n mooi concert van Douglas Firs.
Prachtige afsluiting van de toer in Amen voor Douglas Firs
