GRIJPSKERK – Idyllisch staat de kerk van Grijpskerk midden in het dorp. De bakker is de overbuurman, de supermarkt is even verderop en wie richting de Friese grens wil komt langs de molen. De kerk heeft ambitie om naast zijn van oudsher eigenlijke functie, ook als cultureel centrum het dorp en de omgeving te dienen. Het leent zich, met een mooie akoestiek, voor optredens en culturele activiteiten. Een plek om voor een klein publiek een try out te geven of een intiem concert. Een lentezon geeft het gebouw, dat een geschiedenis kent die terug gaat tot 1605, extra cachet. Het is op zondag druk in de kerk. Gasten worden ontvangen met koffie en koek en een enthousiast welkom als ze hun plek zoeken in de kerkbankjes. Deze zondag staat er geen kerkdienst op het programma, maar is er een optreden van Wouter Hamel. Hamel sluit in Grijpskerk een weekend spelen in drie oude Groninger kerken af met fijn concert.
De voorzitster van het kerkgenootschap had reclame gemaakt, maar van Wouter Hamel waren nog niet veel belletjes gaan rinkelen in het dorp. De vraag van de zanger zelf wie er uit Grijpskerk kwamen leverde een enkele arm die de hoogte in reikte op. In Grijpskerk moet Hamel nog aan zijn naamsbekendheid werken, maar eigenlijk is hij al sinds jaar en dag een gevestigde artiest in Nederland die zijn sporen heeft verdiend. Met het winnen van het Nederlands Jazz Vocalisten Concours in 2005 komt de Hagenaar voor het eerst bij een groot publiek in beeld. De televisieschermen vullen zich met regelmaat met zijn beeltenis. In 2007 verschijnt met ‘Hamel’ zijn eerste plaat. Niet alleen in Nederland krijgt hij hiervoor veel waardering, ook Azië omarmt de zanger. Tal van albums volgen zoals ‘Nobody’s tune’ in 2009 en ‘Lohengrin’ in 2011. De laatste platen van deze gelouterde artiest zijn ‘Boys Town’ uit 2019 en recent ‘Little Torch’.
In Grijpskerk opent hij met het oudere ‘Nobody’s Tune’ met Sven Happel op bas en Thierry Castel op toetsen. Eerst Hamel op gitaar en dan vallen Happel en Castel hem bij in deze ingetogen opening, welke rustig wordt opgebouwd. Het tempo gaat wat omhoog voor het mooie, deels driestemmig gezongen, ‘March April May’. Dan gaat Wouter Hamel welhaast letterlijk op de vertelkruk zitten. Hij legt uit dat zijn laatste album geïnspireerd is op de losgelaten fantasie over het onbewoonde eiland Little Torch voor de kust van Florida. Zacht en klein brengt hij het sprookje dat hier een zeemeermin zou wonen tot leven in ‘Never Been in Love’ en het nummer dat de naam van het eiland draagt is helemaal prachtig. De kruk gaat weer naar achteren en met ‘Ride that Sunbeam’ gaat het tempo weer omhoog, met in dit nummer sterk toetsenwerk van Thierry Castel. Zo heeft het concert een welhaast natuurlijk verloop, waarbij het gevaar er nadrukkelijk in zit dat het niet te mooi, te afgerond en daardoor nu en dan te veel langs je heen gaat glijden. Uptempo songs, poppy, maar de jazz is nooit ver weg, worden door rustigere momenten, zoals het intense ‘Giant Dream’ opgevolgd en de ervaring van Hamel zorgt dat het prachtig blijft. Intens en volop in de emotie kent dan weer een swingende ontlading met prachtige nummers als ‘Details’ en ‘Sir Henry’. Tegen het einde van het optreden wordt het alleen maar mooier. Fantastisch is het erg sensibele en rustige ‘Useless Fraud’, waarna ‘Legendary’ dan weer de pan uit swingt. Hamel loopt op een gegeven moment zelfs het publiek in. Een fijne rustige verteller, die nu en dan een liedje uitpikt om iets meer achtergrond bij te geven of het publiek er weer helemaal bij te betrekken, die kan vertrouwen op zijn zang en prima begeleiding. Mis gaat het eigenlijk alleen als het concert is afgelopen na het mooie ‘Mister Socialite’ vol publieksparticipatie. Hamel en kompanen hadden nog een mooi toegift in gedachten, maar de bezoekers blijven na de staande ovatie niet hangen, maar neemt vlot de benen naar de uitgang. Hamel haast zich weer het podium op, maar de eerste mensen zijn al weg. Wie er nog is maant hij terug. Inmiddels is Thierry Castel de toren ingeklauterd en heeft achter het orgel plaatsgenomen. Op de klanken van het orgel zingt Wouter Hamel dan nog prachtig ‘Toulon’ en ‘Everyone but You’, helaas niet meer voor iedereen, maar dat was een prachtig dessert na een heerlijk hoofdgerecht. Haastige spoed was ook in dit geval niet goed.