GRONINGEN – Al enkele jaren staat bij de liefhebbers van de betere Americana Justine Vandergrift op het lijstje om in de gaten te houden. Haar debuut album ‘Sailor’ was prachtig en recent kwam daar haar nieuwe even indrukwekkende album ‘Stay’ bij. Het helpt daarbij natuurlijk ook dat je een mooie Nederlandse naam hebt, want Justine Vandergrift is geboren Canadese uit Nederlandse ouders. Nog nooit echter stond ze als artieste in Nederland op de planken. Dat debuut kwam in Groningen via een prachtig optreden bij Smoke, met wat spontaan werd omgedoopt tot Canadiana. Het gezellige restaurant en podium op de Grote Markt stroomde vol voor het optreden met nummers van Vandergrift en een paar uitstapjes naar haar favoriete songwriters. Na een kalm begon kwam de Nederlands Canadese in haar groove met ‘Crazy Enough’. Een liedje over het verschil in temperament tussen twee partners, waar de één houdt van gekkigheid en de ander niet. Vaak weet de zangeres in haar werk een robuustheid mooi te verbinden met een gevoeligheid die je raakt. In haar keuze voor covers had ze de ene keer fantastische vondsten, andere keren meer heel bekende nummers zoals van Shania Twain ‘You’re Still The One’ wat iets minder beklijfde. Daarna kreeg ze Smoke muisstil met het positieve ‘Hold Your Head High’ voor haar zus die voor de liefde naar Nieuw Zeeland trok en wat een mooi vlot nummer was. Direct daarna en zo mogelijk nog mooier ‘Under Your Shell’ wat erg gevoelig was over ondanks veranderingen in het leven toch weten wat de ander drijft. Deze prachtige emoties konden daarna even ontladen met ‘Just Got to Hold You Tight’, een heerlijke blues van Big Bill Broonzy. Ver de diepte dook Justine Vandergrift daarna in met ‘American Dream’, over hoe angst vaak een drijfveer en economische motor is. Een nummer dat een belangrijk thema aansnijdt en ook ‘Nothing Like The Rain’, haar “Angry Woman Song” over hoe vrouwen vaak veel over zich heen krijgen en toch weer elke morgen op staan en doorgaan, bevat een heldere boodschap. Ze is niet bang om haar mening te verkondigen. Naast de liedjes gaf Vandergrift dit ook met humor door in haar introducties. Meestal kort, maar accuraat werd vooraf het liedje neergezet en als het er om vroeg ging ze er wat dieper op in, waarbij ze zich een enkele keer te lang liet meeslepen. Ze heeft een prachtige zangstem, die gedurende het concert alleen maar meer indruk ging maken en een prettige tokkelende gitaar stijl. Een dame die weet hoe ze een ruimte moet vullen met haar muziek en daarbij haar publiek te boeien. Na de pauze ging ze van start met een fijne Talking Heads cover en daarna het oudere ‘I Stand In The Way of Wrecking Balls’ wat een prachtig nummer was dat opmerkelijk genoeg nog niet op de plaat staat. Eén van de hoogtepunten na de pauze was het dierbare portret van Jennie Visser. Een wijze Nederlandse vrouw in Canada die al wijn makende Vandergrift levenslessen meegaf, waaronder dat rimpels prachtig kunnen zijn en met het fraaie en rustige ‘Jennie’ werd zij naar haar overlijden vereeuwigd. Met mooie nummers als ‘Anymore’, de meezinger van Tom Waits ‘Hold On’, een John Fogerty cover en uiteindelijke het erg mooie ‘Stay’, het titelnummer van haar album, kwam alweer het eind inzicht van dit indrukwekkende debuut. Dat ze na al deze pracht dat afsluiten deed met het massaal meegezongen ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash is haar snel vergeven na al het moois wat ze daarvoor te bieden had. Het is de bedoeling dat ze in 2020 terug komt in Nederland, wellicht dan met band. Hou dat in de gaten.
Prachtig Nederlands debuut Justine Vandergrift in Smoke
