APPELSCHA – Hoe fijn is het om een nog erg jonge zangeres met zo’n prachtige stem zo’n mooi concert te zien geven als Emily Hill in het Kunstcafé in Appelscha. Vooral in haar eigen songs was Emmelien Hilbers fenomenaal. Helemaal verwonderlijk is het niet. Emmelien Hilbers is de dochter van de helaas veel te vroeg overleden Tony Hilbers en diens blues genen heeft ze duidelijk overgenomen. In haar band een aantal mensen die ook met haar vader samen speelden als pianist Roland Jenster en gitarist Martin Koch die haar in het kunstcafé begeleiden. De ster van Emily Hill is rijzende. Ze stond al op en aantal fraaie blues podia, in het Noorden, bijvoorbeeld in De Amer in Amen en in Hofsteenge Grolloo, maar is eigenlijk een steeds meer gevraagd artieste, wat met haar stem geen wonder is, maar heel vanzelfsprekend. Inmiddels bracht de zangeres twee albums uit, waarbij de een nog onder de noemer Emily H.
De op tijd komers zien de band nog een laatste aardappeltje wegprikken voor Emmelien Hilberts zich verontschuldigd en verdwijnt voor de metamorfose naar Emily Hill. Haar begeleiders zijn druk doende de merch tafel in te richten en verdwijnen daarna ook achter de coulissen om de focus te krijgen. Ondertussen stroomt het Kunstcafé vol met muziek en bluesliefhebbers. Op de kaart een mooie avond vol met bekendere en onbekendere bluesnummers en een aantal eigen songs. Als Roland Jenster achter de vleugel heeft plaatsgenomen en Martin Koch voorzichtig zijn weg zoekt over het kleine podium en zijn gitaar ergens op zij wegvist staat ook Emily Hill klaar om aan te vangen met het rustige bluesnummer ‘I’m a woman’ en de prachtige ballad ‘Almost Persuaded’ voor ze haar toehoorders welkom heet en het begin van de avond afrond met het door Quincy Jones voor de film ‘The Color Purple’ geschreven ‘Miss Celie’s blues’ wat een prachtige song is, die hier ook een waardige uitvoering krijgt. Even gaat dan het tempo omhoog voor ‘That’s all’ met rock & rol invloeden, maar ‘Oh darling’ is kalmer en lijkt even het mooiste nummer voor de pauze te zijn, om dan weer op zijn plaats gewezen te worden door ‘That Same Old Song’. Een eigen nummer waar de zangeres zelf de tekst voor heeft geschreven en ze kruipt er lekker in en maakt het prachtig. Een nummer dat ook over haar zelf gaat. Haar uitstekende zang is nu optimaal en ze weet prima de emotie over te brengen. Ook na de pauze is een eigen nummer ‘Don’t let me Down’, over haar eerste stappen in het liefdesleven en de teleurstellingen die daarbij horen het mooiste. Het optreden kan alleen nog maar sterker worden als er meer en meer eigen werk in komt, waar een begrip van de emotie die er aan ten grondslag ligt optimaal is. Voor een andere song, welke ze al jaren zingt, had ze de ontboezeming dat ze nu pas begin te begrijpen waar het eigenlijk over gaat. De pauze komt met het mooie ‘Voodoo Woman’ en het intense ‘Do Right Woman’.
Nu en dan merk je dat, en dat is Emily Hill absoluut niet te verwijten, de lagen aan ellende en verdriet die aan veel bluesnummers ten grondslag liggen nog niet die diepgang hebben bij de zangeres. Het mooiste voorbeeld is ‘I’d Rather Go Blind’. Deze Etta James song was nog heel recent op diverse podia in Nederland te horen gezongen door de Mississippi Blues Diva JJ Thames, een dame die door het leven door de mangel is gehaald en dat gebruikt om zo’n nummer een enorme diepgang te geven. Ander punt is dat Emily Hill ook een iconisch nummer als ‘Bobby McGee’ van Janis Joplin op haar setlist heeft en je dan direct in concurrentie gaat met het origineel. Dat laat onverlet dat het een prachtig optreden is, waar die fenomenale stem van Emily Hill steevast indrukt maakt in nummers als ‘Bluesette’ een rustig verhalende song van Toets Thielemans. in ‘Drunken Hearted Woman’ dat erg intens was of het door Barbara Paul, Clarence Paul en Andre Williams geschreven en voor het eerst door Henry Lumpkin uitgebrachte, maar nadien vaak gecoverde ‘Mojo Hannah’, waarin Hill fenomenaal was. Haar begeleiders waren prima op elkaar ingespeeld, wellicht had een geprinte setlist geholpen om ook de introducties iets inhoudelijker te houden, maar wat een prachtig talent is Emily Hill, die echt alleen nog maar beter gaat worden. Een zangeres die de blues begint te begrijpen, aan het werk moet met meer eigen nummers en dan zoveel potentie heeft en nu al een drukke zomer tegemoet gaat. In Appelscha beloond met een staande ovatie.