SCHEEMDA – Een blik op de website van Philine leert dat de agenda na Grasnapolsky bijna alweer leeg is. Een groot onrecht, want de band was één van de hoogtepunten van de eerste dag van dit festival in De Toekomst in Scheemda. Wellicht dat de naamsverandering die onlangs is doorgevoerd hier mee te maken heeft, want pas recent is de formatie onder deze naam muziek gaan uitbrengen. Eerder leek de naam teveel op een Aziatisch eilanden rijk en verzoop elke google opdracht in de miljoenen hits die dat met zich mee bracht. Wie echter nog een act voor een bevrijdingsfestival of een zomers festival zoekt en oog heeft voor opkomend talent, zoals Grasnapolsky dat heeft, kan rustig er eens een belletje aan wagen met Philippine Corporaal om te kijken wat er mogelijk is. Deze act staat namelijk goed in elk blokkenschema. De enige show welke er momenteel nog staat is het voorprogramma voor Froukje in Amsterdam en dat is niet toevallig, want in het verleden opende deze formatie ook shows al voor deze artiest, die als moral support mee was gereisd naar Scheemda, en ook voor Maaike Ouboter en Tim Dawn. Daarnaast klopte ze via de gemankeerde poprondes van 2020 en 2021 aan het venster. In Scheemda verscheen zangeres Philippine Corporaal met in haar band Jur Kuijpers, Martijn Cremers, Max van Rijs en één van veel vrouwelijke bassisten die deze dag op Grasnapolsky te aanschouwen waren Pieteke Dik. Een fijn gezelschap, met wortels in het Rotterdamse Codarts, die ervaringen vanuit andere bands meebrengen en inzetten in een uitstekende show. Op de set list veel materiaal van hun vorig jaar verschenen EP ‘Somewhere Else’, maar het nummer waar de formatie mee de aftrap verrichte ‘All We Got’ is daar niet op te vinden. Het had er zeker niet op misstaan en fungeerde als lekker stevige binnenkomer. Wat opviel was dat de zang van Philine vanaf de eerste noot perfect was. Een prachtige stem met grote klaarheid en met een voorkeur voor de hogere noten. Een stem met balans en die dat hoge niveau gedurende de hele set goed vast wist te houden. Direct daarna werd het opgeschrikte publiek fijn bij de les gehouden via het eveneens uptempo ‘When The Silence Falls’ met lekker gitaarwerk van Max van Rijs. De band had hiermee de aandacht gegrepen en dat gaf, in een prima set opbouw, de ruimte in ‘Half of It’ het tempo terug te nemen en een gevoeligere toon te treffen. Een nummer over dat de liefde over is, maar dat je het nog een plek moet geven om echt verder te kunnen. Het was één van de nummers die de zangeres prima met een mooie accurate introductie aankondigde, zoals Corporaal sowieso prima haar frontvrouwen werk verrichtte en het publiek betrok en het podium ten volle benutte. Philine staat in een mooie traditie van vrouwelijke jonge singer songwriters die laveren tussen indie-pop, rock en folk. Meer aan folky kant van het verhaal staat ‘The Cigarettes that burn my Carpet’, dat wel op de EP staat waarvoor Martijn Cremers zijn plek achter de piano even verliet en zijn stoeltje aan Philine afstond die solo op piano dit nummer bracht tot halverwege heel subtiel Pieteke Dik en de rest van de band bijviel. Die gevoeligheid kreeg een voortzetting in ‘Teardrops’ waarbij de zang nog een octaaf je hoger ging, voor het tempo weer omhoog ging met een fiks drijvende drum van Jur Kuijpers in ‘Needy as Hell’ en ‘The Verge’ ter afsluiting. Een zeer fraai optreden dat veel vervolg verdient en nu nog vaak als support act, maar meer dan de potentie om straks als grootste act op de posters te staan en dan is die kortere naam ook best handig.
Philine is één van de hoogtepunten op Grasnapolsky
