GRONINGEN – Het eerste nummer van Penvriend op het Noorderzon festival was zo’n nummer dat je de band wel wil aanmoedigen. Kom Op, klets der nu eens even lekker in, dat kan en moet brutaler. Heel schuchter en zoekende zetten het duo Imre de Graaf en Twan Stoffels uit Utrecht en Arnhem ‘Ride On’ in. Stemmen die elkaar zochten, heel bescheiden en daarmee grijpende naast de potentie die er absoluut wel in zat. Dat was te merken op de momenten dat de stemmen elkaar wel even vonden. De reden lag waarschijnlijk in de vakantieperiode, waardoor een maandje niet kon worden geoefend. Je doet jezelf geen plezier als je dan op een mooi festival staat en met een bescheiden liedje start, dat beter later op de setlijst had gekund. Gelukkig wist Penvriend, niet te verwarren met de Britse Penfriend, zich razendsnel te herpakken. ‘Record Store’, een nummer dat beter geschikt is om mee te openen, is niet alleen de nieuwe single, maar ook een steviger nummer, waarin Imre de Graaf de leadzang op zich nam en door de robuustheid van het nummer haar stembanden lekker aan het werk kon zetten, waardoor haar zang prachtig tot zijn recht begon te komen. Een lied over eindigheid en herbeginnen. In ‘Left to Find’ waren de harmonieën dik in orde en werkten de twee verschillende zanglijnen prachtig. In de aankondigingen heeft het duo ook nog wat te winnen. Als je bijvoorbeeld op een festival als Noorderzon staat waar veel mensen langslopen om even te kijken is het gewoon belangrijk dat je nu en dan ook gewoon zegt dat je Penvriend bent en nummers mogen ook best nog iets inhoudelijker worden aangekondigd. Folk en indiefolk draait tenslotte om het vertellen van verhalen. Nu en dan bewees het duo dat het dit best in huis heeft. ‘Blue Horse Town’ kreeg bijvoorbeeld als extra informatie mee dat het tijdens een vakantie geschreven was aan de oevers van een Duitse rivier, nu nog even dat puntje op i en aangeven wat de relatie is met dit nummer. Het was wel een heerlijk dromerig nummer. Prachtig gekozen was ook de enige cover die deze dag op de setlijst stond. ‘Indiana’ van Adrienne Lenker en Buck Meek ligt mooi in de lijn met het eigen werk, maar wat vlotter en steviger, waarin Imre de Graaf wist te excelleren op zang. Het concert was inmiddels prachtig, ondanks de ongelukkige nieuwe locatie van dit podium midden op een terras, daar mag voor volgend jaar best nog even over worden gebrainstormd. Een piepjonge fan barste dan ook in tranen uit toen, terwijl hij gebiologeerd op de eerste rij zat te kijken, zijn moeder hem meetrok. Hij wurmde zich los en klom direct weer op het bankje. om te genieten van het erg mooie, met een repeterend patroon, ‘Parking Lot’, waar in de vlotte nummer de zanglijnen van beide erg goed op elkaar aansloten. Was het tot nu toe vooral De Graaf die qua zang de aandacht trok, in ‘Coming Back’ was het Stoffels die excelleerde en bewees over een mooie en bewogen stem te beschikken die vooral in de kracht en schoonheid groeit. Dit nummer werd verder aangekleed met mondharmonica van De Graaf, een instrument dat ze vaker mogen gebruiken, naast beide gitaren. Via het kalme ‘Inside Out’ werd afgesloten met ‘Girl Called Day’, een liedje dat wat rommelig begon, maar steeds beter en mooier werd en vanuit de rust groeide naar een aangename stevigheid. Een band die lekker in elkaar zit en nog meer ervaring hebben en nog eens kritisch naar sommige onderdelen mag kijken, maar nu bewees dat het al bijzonder wist te overtuigen. Dat verder uitkristalliseren van zaken en lekker kilometers maken kan waarschijnlijk tijdens de Popronde waar Penvriend dit jaar aan deelneemt en voor het najaar al een flink aantal boekingen heeft staan.
Penvriend wordt beter en beter
