Ooit in een grijs verleden had je de Britse fun punk formatie The Toy Dolls. Fijne ongecompliceerde liedjes over Nelly the Elephant. De band bestaat nog en de drummer dook zelfs in Nederland wel eens op bij het betreurde Bud Spencer Rock Explosion. In die voetsporen treden nu de dames van Panic Shack. Hun nieuwe EP is punk, fun en misschien net wat vinniger dan hun voorgangers. Liedjes over dat je niet een baby wilt vasthouden, gevechten in de bar, waarbij de kennis van Ju Jujitsu handig van pas komt of de vraag waar de aansteker is gebleven zijn voor Panic Shack onderwerpen waar ze wat mee kunnen met een lach, maar soms ook zeker een serieuzere ondertoon. In januari kwamen ze digitaal naar Groningen voor een Eurosonic showcase en volgende maand zijn ze live te bewonderen op een ander groot showcase festival The Great Escape in Brighton bij onze Britse overburen. Panic Shack bestaat uit zangeres Sarah Harvey, Meg Fretwell en Romi Lawrence op gitaar, Ed Barker op drums en Emily Smith op bas. In een interview in januari kondigde het stel al een album aan, want e hadden nog veel te vertellen, maar voorlopig is het deze eerste EP met een aantal singles en een paar nieuwe songs van het gezelschap uit Cardiff. De EP opent met een aantal ‘Heey’ achter elkaar, wat zowel in het nummer als voor de hele plaat de attentiewaarde gelijk verhoogt. Fun okay, maar je luistert wel even he. Dat eerste nummer is ‘I Don’t Really Like It’. Een rustige, haast wat verveelde opening, met toch een mooie zeggingskracht en deze dagen een prima actualiteit. Naast de lach tracht de band toch ook de fallocratie die de muziek vaak is toch een deuk te geven. Lekker is ‘Baby’ waarbij de band constateert dat niet iedereen in de wieg is gelegd voor kinderen of ze zelfs maar in de buurt wil. Die boodschap wordt via een repeterende tekst onderstreept, terwijl er onder door lekker punky en uptempo het nummer voortgaat. Een lekkere song, net als ‘Jui Jits You’ over wat er kan gebeuren als je gaat zitten op een bezette kruk en je gewaarschuwd wordt. Zelfs een drankje aanbieden helpt niet. Weer zo’n heerlijke no nonsense, lekker ongecompliceerde song in een hoog tempo. Het mooiste nummer is wellicht ‘The Ick’, Het is één van de nieuw songs over hoe gewoonten je relatie kunnen verpesten. Doe je eerst de melk in het kopje en dan de thee of juist andersom? Het antwoord kan beslissend zijn voor de rest van je leven. Wederom met die fijne stem van Sarah Harvey. Emily Smith is het meest ervaren bandlid, maar Meg Fretwell en Romi Lawrence werden van fan muzikant en konden tot recent geen gitaar spelen. De mogelijkheden worden echter prima benut. Een prima drive en wat lessen van youtube kunnen je ver brengen, want het talent van Panic Shack, wiens optredens een feestje moeten zijn, is evident. Het vlotte ‘Mannequin Man’, de laatste single, is het verslag van een ontmoeting met een manlijke mannequin en in de bus terug naar Cardiff werd dit ongecompliceerde nummer geschreven. De vinnigheid ten top is dan de heftigste uit dit aanbod ‘Who’s Got My Lighter?’ Duidelijk is dat er goed met het stel te vieren en te lachen is, maar ook dat ze wat te vertellen hebben. Een band die aanklopt in Europa en in eigen land al veel erkenning heeft gevonden. Heerlijke EP van een band met toekomst.
Panic Shack – Baby Shack
