Foto Tim Cavadini
WENEN – “Oska begon haar eigen muziek te maken op haar 12e, schrijvend over de scheiding van haar ouders, voor het eerst gezoend worden en alles daartussenin. Op haar 18e verhuisde ze naar Wenen om op straat te spelen en muziek te studeren. Haar grootste wens is om met haar muziek een veilige ruimte te creëren in andermans slaapkamers, harten en oren, om ze te troosten in hun pijn, gewaardeerd te laten voelen en door haar verhalen te delen wat het is om menselijk te zijn, ” omschrijft Eurosonic de Oostenrijkse OSKA. Een Groninger voorbeschouwer heeft het over: “Lichtvoetige Folkpop. Ligt erg fijn in het gehoor.” Een ridderlijk oordeel en reden genoeg om digitaal, in de geest van deze door de pandemie getekende editie van Eurosonic die ook digitaal zal zijn, onze weg te zoeken naar OSKA in Wenen voor een hartelijk gesprek.
Al snel is het beeld van de zangeres OSKA dat ze oproept in haar gevoelige en bedachtzame liedjes weg genomen. Deze jongedame die met kwetsbare stem zingt, zit enthousiast te vertellen en de lach is nooit ver weg. Mijmeren doet ze vooral in haar liedjes blijkt. “Ik ben opgegroeid in een huis vol met muziek”, gaat Maria Burger alias OSKA enthousiast van start. Haar naam OSKA, is een afkorting van haar broer Oskar om haar familieband te benadrukken. “Ik heb vier oudere broers en zusters, dus moest mijn moeder creatief en luid zijn om ons allemaal op tijd uit bed te krijgen. We werden iedere ochtend gewekt door Ierse violen, The Les Humphries Singers of Joan Baez. Op een gegeven moment begonnen de albums waar mijn broers en zussen naar luisterden ook hun invloed op mij te hebben. Vooral de artiesten die bij mijn zus favoriet waren, werden ook de grootste inspiratiebronnen voor mij toen ik opgroeide. Artiesten als Regina Spektor en Kate Nash spraken mij erg aan, maar het heeft nog best een tijd geduurd om echt uit te vinden waar ik van hield. Onderwijs was een ander belangrijk item in ons huis. Natuurlijk wilden mijn ouders dat we op een gegeven moment een veilig en goed leven zouden hebben met goede garanties om op terug te vallen. Ik had het gevoel dat ik op de een of andere manier muziek mocht nastreven, nadat al mijn broers en zussen waren verhuisd, hadden gestudeerd en een goede baan vonden. Muzikant zijn is raar en het is moeilijk om jezelf te onderhouden. Het geeft me een gevoel van veiligheid, wetende dat ik mijn broers en zussen heb; een groot vangnet ter ondersteuning. Ik denk dat ik altijd al muziek wilde maken, maar het werd een reële mogelijkheid na mijn afstuderen. Ik verhuisde naar Wenen, begon met spelen als straatmuzikant en leerde mensen kennen die van muziek leefden. Een grote eye-opener was ook iets wat Jim Carrey zei in een toespraak die hij op een universiteit hield. Hij zei: „Je kunt falen in iets waar je niet van houdt, dus je kunt net zo goed een kans wagen om te doen waar je wel van houdt.” Dat is waarschijnlijk mijn grootste argument voor het nastreven van muziek.”
Vol en betrokken stoomt OSKA door. “Ik heb jarenlang liedjes geschreven, maar ik heb nooit echt nagedacht over een sound of genre. Opnemen, produceren, soundscaping was onbekend terrein voor mij toen ik mijn producer Alex Pohn ontmoette. Het kostte ons ongeveer twee jaar om het juiste geluid voor mijn muziek te vinden. We hebben veel geprobeerd. Het is nog steeds een proces en ik ben constant aan het uitzoeken wat mogelijk is en welke wereld ik wil creëren met mijn muziek.”
Dan focust ze haar aandacht op songwriting. “Jarenlang schreef ik alleen liedjes voor mezelf; Ik heb het gevoel dat veel songwriters met het schrijven van liedjes beginnen als een manier om jezelf te kalmeren en gevoelens te verwoorden en verwerken. Destijds dacht ik er niet eens aan om een routine te hebben in het schrijven of om iets te creëren waar andere mensen graag naar luisteren. Ik wil nog steeds muziek voor mezelf maken, maar nu ben ik me meer bewust van het feit dat wat ik schrijf het potentieel heeft om iemand echt te helpen. Als ik liedjes schrijf, probeer ik alles eruit te halen en dan bewerk ik ze tot ik tevreden ben; dit kan weken duren. Het helpt me altijd om te schrijven over dingen die me zijn overkomen; ik probeer dan het te verwoorden op een manier dat andere mensen hun eigen verhaal in het mijne kunnen horen.” Naast zelf schrijven schrijft OSKA soms met anderen. Zo had ze de kans om met de Australische vakman Stu Larsen kennis te maken. “Ik vond het absoluut geweldig om met Stu Larsen te werken. Hij was maar één dag in Wenen, maar het voelde alsof hij hier een week was. We hebben samen een van mijn liedjes opgenomen en besloten dat ook te doen met één van zijn liedjes als duet. Het is altijd geweldig om te zien wat er kan gebeuren als je samen in een kamer bent en je focust op het creëren van iets. Het lijkt erg op songwriting. Ik leer dit proces steeds beter te begrijpen en te vertrouwen. Wat er ook gebeurt, gebeurt in een songwritingsessie, je verlaat na afloop de kamer met iets dat er niet was een paar uur geleden en dat is best verbazingwekkend.
Tijdens haar studie zocht OSKA regelmatig de straten van Wenen op om als straatmuzikant. Ze heeft dit ervaren als erg waardevol. “Ik denk niet dat je muziek hoeft te studeren om een carrière in de muziek te hebben. Er op uitgaan en spelen zal je altijd dichter bij het nastreven van een muzikale loopbaan brengen dan in een klaslokaal zitten en erover praten. Door busking heb ik geleerd hoe ik door middel van muziek veilige ruimtes voor vreemden kan scheppen. Ik leerde hoe ik moest reageren op situaties, mensen, dingen die niet gingen zoals ik had gepland. Het was ook goed voor mij om te leren dat niet iedereen het leuk hoeft te vinden wat ik doe. Dat gezegd hebbende, ik wil hier nog steeds zijn voor de mensen die muziek nodig hebben om hun dag een beetje beter te maken.” We vragen door over die veilige plaatsen en wat ze daarmee bedoelde. “Ja”, beaamt OSKA “Dat klopt, ik heb er altijd van genoten om deze veilige ruimtes voor mensen te creëren tijdens het spelen op straat. Een ruimte waar je gewoon kan genieten en luisteren; waar ouders kunnen dansen met hun kinderen of studenten kunnen gaan zitten en praten of schilderen. Ik wil dat gevoel echt meenemen in de muziek. Daarom zei ik dat ik deze veilige ruimtes wilde creëren; niet alleen op straat waar ik speel, maar ook in de slaapkamers, harten en oren van mensen. Ik schrijf vanuit een heel persoonlijke plek, waarvan ik denk dat het echt en oprecht blijft. Ik hoop dat mensen dat voelen en dat het hen helpt te weten dat ze niet alleen zijn. Het leven kan eng zijn als je je alleen voelt.”
De EP ′Honeymoon Phase′ staat op de agenda om dit jaar te verschijnen. “Ik denk dat mijn uiteindelijke doel was om de EP af te maken. Er waren dagen dat het echt moeilijk te houden was om er mee door te gaan, misschien ook omdat het zo persoonlijk is en mij na aan het hart ligt. Mijn muzikale doel was om het allemaal als “ik” te laten voelen. Het is moeilijk uit te leggen hoe “ik” precies voel, maar ik weet het altijd als ik het hoor en ik weet ook dat het kan veranderen. Een volledige album is mijn volgende grote doel en iets waar ik erg enthousiast over ben.”
Van de plaat stappen we over naar het podium en in het verlengde daarvan naar Eurosonic. We informeren naar de drijfveer van OSKA om de bühne op te stappen. “Dat is een goede vraag en voor mij moeilijk te beantwoorden”, klinkt het nadenkend. “Dat is moeilijk, omdat ik niet weet wat precies de oorzaak er van is dat ik het podium op wil. Natuurlijk vind ik het geweldig, maar ik vind het ook heerlijk om op mijn bank in mijn pyjama te liggen. Spelen voor mensen is precies wat ik doe. Het komt natuurlijk en het is als een drang. ik hou van alles wat er mee te maken heeft. De reis naar de locatie, soundchecken, nerveus zijn, zingen en samen lachen. Het is het beste van mijn werk.” Eurosonic moet dan ook de manier zijn om haar vleugels ook buiten Oostenrijk te kunnen uitslaan. “Het is mijn eerste showcasefestival en ik weet eerlijk gezegd niet wat ik kan verwachten of wat voor nieuwe mogelijkheden dit voor mijn muziek zou kunnen geven. Zoals altijd wil ik het gewoon echt houden en hopelijk succesvol zijn met mezelf zijn. Ik heb een paar online concerten gedaan en ik heb altijd geprobeerd iets grappigs te doen of een kan en klaar concept te hebben uitgewerkt. Een keer liet ik mijn zus zich verkleden als een alien terwijl ik „Distant Universe” speelde of ik werd vergezeld door een boombox, in plaats van mijn band. Om de een of andere reden wilde ik het gewoon heel simpel houden voor deze digitale Eurosonic. Het is gewoon mijn vrienden en ik spelen de liedjes, vertellen wat verhalen en laten hopelijk de muziek voor zichzelf spreken.” Een spannend jaar breekt aan voor OSKA met haar EP en te beginnen op Eurosonic. Wanneer haar showcase wordt gepubliceerd zal nog nader bekend worden gemaakt.