Wat een luistergenot biedt het nieuwe album ‘Soft Like Snow’ van de Canadees/Israëlische maar eigenlijk reizende wereldburger Orit Shimoni. Met dit nieuwe album levert ze een zeer overtuigende plaat af. Het is een ode aan haar capaciteiten als liedjesschrijfster, waarin ze haar leven vangt, maar ook een plaat die erg intiem klinkt alsof het geen CD is, maar alsof de zangeres in de huiskamer zit met haar piano of gitaar. De titel is fraai gekozen. De stem van Shimoni omhult je met compassie en zachtheid en dringt door tot het diepste van je ziel. Het album begint prachtig met kleine en kale nummers als ‘Time’s Up’, ‘Will There Be Love’ en het titelnummer ‘Soft Like Snow’. Haar prachtige warme stem komt daardoor volop tot uiting in zijn pracht. Het zijn liedjes die uitnodiging tot luisteren of juist het wegdromen stimuleren. Heerlijke rustige folksongs. Prachtig is het gevoelige ‘Those Things’ als de Berlijnse producer Gogo ook de achtergrondzang verzorgt. Gogo is er uitstekend in geslaagd tot de kern van Orit Shimoni door te dringen en waardoor deze uit haar koffer levende en van podium tot podium trekkende muzikante inmiddel zo’n wereldwijde groep volgers heeft. De oprechtheid die van de plaat afspat speekt zeer aan. Elk liedje is mooi en melancholisch. Het fenomenale smekende ‘Wine into Water’, het mooie ‘Room to Myself’ of het prachtige ‘Martha & Henry’. Mooi is ook ‘Playing Chelsea Hotel’ wat naast een ode is aan die andere Canadeze meester van de melancholie Leonard Cohen ook tegelijk een aanklacht tegen haast en onpersoonlijkheid bevat. Deze aanklacht maakt geen kans bij Shimoni. Nooit klonk ze zo ongehaast, nooit zo persoonlijk in haar zo langzamerhand toch omvangrijke ouvre. Met ‘Spend a Little Time’ sluit ze af. Een beetje tijd doorbrengen met Orit Shimoni kunnen we alleen maar adviseren.
Orit Shimoni – Soft Like Snow
