WESTEREMDEN – De combinatie Ode to the Quiet en Roodehaan heeft iets speciaals. Op de camping bij een outdoor concert was er in 2016 een betoverend mooi concert onder de druiven, terwijl buiten het afdak de regen stroomde. Wie geen droog plekje vond, prees zich desondanks gelukkig het mee te maken. Dat was eerst het laatste in een langere reeks van concerten die dankzij de combinatie Wishful Music, het zo gemiste huiskamerconcerten collectief, Roodehaan Live en Ode to The Quiet plaatsvond. In 2020 was de band terug, nu in Westeremden, waar Roodehaan Live zijn domicilie heeft. Een experimenteel concert, want er was een compleet nieuwe opstelling met meer mogelijkheden qua elektronica, maar ook was het een duo concert met zangeres Marianne Oldenburg die een fantastische stem heeft en als pianist en in de elektronica overtuigde en Tobias Kerkhoven die we al kenden als een expressieve gitarist, maar nu ook tal van synths onder zijn zeer bekwame hoede had. Rustig op de piano opende Marianne Oldenburger met ´Rannoch Moor´, een nummer van de EP ´The Dwelling´. In een mooie opbouw, via het wat stevigere ´Pond´ en het wat ijlere en rustige, maar erg intense ´Scolarge´, werd het mooier en mooier. Het was muziek die op afstand bleef maar je wenkte, je lokte, je verstrikte in zijn pracht. Ongrijpbaar, maar toch zat je er midden in. Een prachtige gitaarsolo van Tobias Kerkhoven vormde overgang tussen het met erg aansprekende piano geopende ´Oblivion´ en het weer wat ongrijpbaardere ´Ivy-Grown´. In deze eerste set vertelde Oldenburg bij gelegenheid nog wat. Meer anekdotisch over de optredens en wie er bij waren geweest, die vorige keer onder de druiven en praktische zaken over de nieuwe opzet, die veel mogelijkheden bood, maar ook onverbiddelijker fouten toonde. Als die al gemaakt werden, dan waren ze miniem en deden geen afbreuk aan het geheel. De laatste twee nummer van deze eerste set waren fantastisch. ´Ivy-Grown´ had die urgentie in zich die je noodzaakt tot luisteren en die prachtig een sfeer zet, voor met vlotte synths die een prachtige tegenstelling vormden met de zachte zang van Oldenburger met ‘Islands’ werd afgesloten in een in volume toenemende climax. Marianne Oldenburger is sowieso een fantastische zangeres met een heel fijne gelaagdheid in haar stem en een prima gebruik van de mogelijkheden op dit gebied die haar geboden worden. Op dat hele hoge niveau van het einde eerste set begon ook de tweede set met ‘Under’, een fantastisch nummer met een intense drone, wat zich langzaam omvormde tot een pulserende toon, voor piano en gitaar het overnamen en de zang inviel. Het prachtige ‘Fix You’, een nummer geschreven voor een film over wolven die nog moet verschijnen was met eerst Oldenburger solo op piano, voor Kerkhoven met zijn gitaar accenten begon aan te brengen wederom erg aansprekend. Dit nummer was dan geschreven voor een film, maar de term filmische stargaze is eigenlijk min of meer van toepassing op het hele oeuvre van Ode to The Quiet, dat de muisstil luisterende zaal in zijn greep bleef houden. Regelmatig is het heel klein met alleen piano, als bijna een folk nummer, dat zich dan moeiteloos omvormt tot een elektro song met klanken uit de synth. Kerkhoven had het sowieso druk met een gitaar en een tafel vol andere elektronica die zijn aandacht vroegen. Via ‘We Have A Map’ en ‘Swift’, steeds in elkaar overgaande nummers bleef deze greep ook stevig tot het einde, waarna de betovering werd verbroken door ‘Range’. Een heerlijk en meer dan memorabel optreden van Ode to the Quiet.
Ode to the Quiet magisch in Westeremden
