GRONINGEN – Iedere band trekt duidelijk zijn eigen publiek. Hoewel het de eerste keer was dat No Vacation in Nederland toert en Vera in Groningen dus de primeur had, had het een publiek wat de gemiddelde leeftijd in zaal flink naar beneden trok. Er werd dan ook meer dan gemiddeld gedanst, hoewel dat niet altijd met leeftijd te maken heeft. De nostalgische indie dream pop van het van oorsprong uit San Francisco in Californië stammende gezelschap leent zich daar uitermate voor. Dat werd verder versterkt omdat de band constant bezig was met de zaal. Praatjes, de zaal in, met zijn alleen door de knieën en uiteindelijk een cirkel pit waar bandleden zich instorten. Voor het zover was begon de band met een mooi instrumentaal intro voor ‘Lovefool’ werd ingezet en dat was direct heel erg mooi. Een sterke binnenkomer, waarbij de harten van het publiek direct werden gewonnen. Zangeres en gitariste Sab Mai klonk prachtig. Nat Lee op synth ondersteunde haar en Harrison Spencer was het hele concert soundbepalend op zijn gitaar. Achter dit centrale trio van de band zaten ook nog drummer Robert Mills en bassist Riley die de basis legden, waarop het trio voorop kon bloeien. Na het stevige ‘Sad Valentine’ ging het verder in het rustige ‘August’. Een nummer waar de rustgevende en dromerige stem van Sab Mai uitstekend tot haar recht kwam, hoewel het in de tweede helft her en der net wat uitgesprokener had gemogen met de zang, was vooral in het begin van het concert de zangeres voortreffelijk. Wellicht dat een autoreis van 14 uur daar toch wat mee te maken had. In die periode maakte ze soms wel een beetje een gekooide indruk, omdat ze door haar gitaar toch een beetje op haar plaats was gebonden. Later in het optreden zong ze alleen een paar nummers en kon eindelijk dansende haar energie kwijt, hoewel ook daar de grenzen van een kabeltje soms komen kijken. Op het moment dat ze van het podium het publiek in sprong, was het Nat Lee en een alerte toeschouwer die met snel ingrijpen er voor zorgden dat de technische installatie op het podium bleef en niet er voor terecht kwam. De hele band had veel beweging in zich. De bandleden zochten elkaar op. Hadden duidelijk erg veel plezier met elkaar en met het publiek en dat enthousiasme vond weerklank in de zaal. Op het podium ook prima liedjes, soms geïntroduceerd met leuke anekdotische verhalen waarbij vooral Nat Lee en Harrison Spencer het praten deden. Inhoudelijk werd dat nooit en dat mag af en toe best. Met een stevig intro kondigde zich ‘Estrangers’ aan. In een mooie tempowisseling, kenmerkend voor No Vacation, werd dit een heel erg sterk rustig nummer dat langzaamaan ook weer aan kracht won. Na ‘Mind Fields’ werd de met de zaal gedeelde voorliefde voor The Cranberries vertolkt in de cover ‘Waltzing Back’ die op fraaie wijze geheel eigen was gemaakt. Na het rustige ‘You’re Not With Me’ één van de nummers van de laatste EP ‘Intermission’ was er met ‘Tired’ en ‘It’s Cold’ ook ruimte voor gloednieuw werk. Het laatste nummer vormde met het bekendere ‘Yam Yam’ het hoogtepunt van het concert. Fraai was even de opmerking dat de band net uit Zweden kwam en dat deze avond ook Nederland-Zweden op het programma stond bij het damesvoetbal en de band dat omvormde tot een wedstrijdje wie reageert enthousiaster de Nederlanders of de Zweden op de muziek van No Vacation. De Nederlanders dus en daarom werd het toegift ‘Reaper’, een nummer met een erg mooie opbouw, en ‘Dream Girl’, waarvoor het publiek in een cirkel werd gedirigeerd en als het nummer werd ingezet naar het midden moest stormen voor een wilde moshpit met Nat Lee die er, met haar rugzakje en al, midden indook, maar aansluitend gespeeld. Een fraai Nederlands debuut met een charmante band die op het podium toch beduidend robuuster was dan op de plaat met wat Nat Lee karakteriseerde als “something called music” .
No Vacation laat Vera dansen
