DRACHTEN – Een vader en een opgeschoten dochter stonden bij Simmerdeis in Drachten zichtbaar te genieten van het optreden van de Belgische gasten van A Murder in Mississippi. Even later stond het stel bij de geïmproviseerde merch stand. “Zo’n T-shirt heb ik nog niet”. De portemonnee van papa kwam te voorschijn die zijn euro’s telde en even later pronkte dochter met haar nieuwe coole shirt. Ze was zeker niet de enige, want veel Nederlandse euro’s gingen met Belgen mee, die daarvoor in ruil T-shirts en CD’s achter lieten en natuurlijk een heel fijn concert gaven. Afkomstig uit het Gentse brengt A Murder in Mississippi roots muziek, een mengeling van Americana, country, folk, blues, bluegrass en nu en dan een vleugje Balkan, wat vooral te horen is in de viool van Alexandra Van Wesemael. Het Belgische antwoord op onze eigen Them Dirty Dimes, maar toch ook met geheel eigen inslag. Naast Van Wesemael bestaat de band uit Leander Vandereecken als zanger en met een resonator gitaar, Mirthe Vandereecken op percussie en zang, Lore Heyerick op banjo en zang, Dieter Vanhede achter de keys en op staande bas Stijn Bontinck. Het gezelschap begint in België al naam op te bouwen en vindt het tijd om ook in Nederland voet aan de grond te krijgen. In eigen land debuteerde het gezelschap met ‘A MURDER IN MISSISSIPPI’, de langspeler die in 2018 werd gepresenteerd door deze Vlamingen en ‘HURRICANA’ volgde met hoofdletters in 2021 en een trots langslopende bookingsagent van de band onthulde dat er al wordt nagedacht over een nieuw album, waarvoor binnenkort concrete stappen worden gezet. Mooi de tijd om Nederland te veroveren, te beginnen in Drachten en zanger Leander Vandereecken kondigde het concert dan ook aan met: “De Belgen zijn hier.” Ze waren welkom in Drachten. De viool van Alexandra Van Wesemael zette daarna voor de eerste keer prachtig aan in de intro van ‘The Raven and the Oak Branch Tree’, wat grammaticaal een wat vreemde constructie is in deze titel, maar wel lekkerder zingt dan a branch from the oak tree. Wellicht door de zenuwen was de zang aanvankelijk iets theatraal, maar dat werd snel beter, helemaal in een prachtig gedeelte met Mirthe Vandereecken en Lore Heyerick die hun stemmen vermengden met de leadzanger, waarbij vlot krachtig zich afwisselde met rustigere passages. In zijn aankondigingen was de frontman uitstekend, maar hij had nog wat krachtiger kunnen aandringen dat de Drachtenaren nader tot hem zouden komen. Deze bleven op afstand staan kijken en al snel enthousiast meedoen, maar de afstand overbrugt zoveel beter als ze tien meter dichterbij staan. Nu ontstond in die ruimte een moshpit met de kleinste Drachternaren die enthousiast meegingen met deze Americana. Fijn en rustig, maar met kracht gebracht en lekker catchy was ‘Forever and a Day’, waar voor de eerste keer het publiek werd gevraagd mee te zingen. Het werd mooier en mooier en in ‘Wrong Side of the Road’ was het zelfs prachtig. De zanger heeft een metal verleden en dat klonk soms in zijn stem door, die nu en dan in de verte wat weg had van Shawn James, en dan heb je wel een hele mooie rauwe stem, vol emotie en oprechtheid. Het resulteerde er ook in dat er iemand bij het podium opdook om een metal nummer van Motörhead aan te vragen, waar de zanger zich elegant en charmant uit werkte. Lekker robuust kregen ‘The Bones of John Jones’ een potige aansprekende uitvoering. Nieuw en vast met het oog op het komende album volgde ‘Marie Lou’ wat een fantastisch nummer was met de dames met een eigen, retro Andrew Sisters-achtige, zanglijn in deze swingende song. Naast de leadzanger heeft de band de luxe van nog drie fijne zangstemmen, die in de harmonieën prachtig waren en je ook vaker wilt horen. Na het met de banjo van Heyerick zeer fraaie bluegrass nummer ‘River Whispers’ kregen die dames vocalen de hoofdrol in ‘The Rattlin Bog’ wat erg tegenviel. De aloude Ierse volkssong, een soort van ‘Old Mc Donald had a farm’ viel wel goed bij een deel van het publiek, maar de dames verdienen zoveel beter en wellicht zou de band hiervan moeten profiteren door liedjes te schrijven met meer zanglijnen of duetten, waar Mirthe Vandereecken en Lore Heyerick echt de emotie in kunnen pakken. Erg fraai was dan het slot met ‘Run Brother Run’, met weer een fijn meezingend publiek om fantastisch te eindigen met ‘Please Come To Kentucky’. A Murder in Mississippi’ is wellicht geen Motörhead, maar wel een naam die bij menig festival op de radar zal verschijnen en met nog net wat aanpassingen een hele fijne aanvulling zal zijn op de Euro Americana scene. Die nieuwe plaat wordt vast prachtig en een goed argument om ze eens te boeken.
Niet Motörhead maar A Murder in Mississippi op Simmerdeis
