‘Pirate Queen’ is niet alleen de titel van het laatste album van de Amerikaanse Americana / Rock artieste Nico Padden, maar ook haar bijnaam. Gekarakteriseerd als een “one-woman folk-rock riot”.bezingt ze op dit album sterke vrouwen in de loop der geschiedenis. Het is de opvolger van het in 2016 verschenen album ‘A Light in the Dark’ en daarvoor bracht ze onder andere ook ‘Waterfront’ uit. Op dit nieuwe album speelt Padden zelf piano, gitaar en trompetten, naast haar zang en laat ze zich assisteren door Greg Padden op piano, Jon Mele op drums, de strijkers zijn in handen van Rob Flax en Kevin Kelly bespeelt de bas. ‘Pirate Queen’ kun je, naast haar bijnaam, op verschillende manieren interpreteren. Padden maakte een studie van de diverse dames die met de bemanning ter kaapvaart trokken om buit te sprokkelen, Grace O’Malley, Mary Read en Anne Bonny specifiek inspireerden haar voor dit album, maar de artieste uit New York liet zich ook beïnvloeden door de zeiltochten die ze zelf ondernam op de wateren in haar staat. Het gaf haar een inzicht in sterke dappere vrouwen en dit vertolkt ze op een plaat die soms uitgelaten en wild, soms getuigt van ingetogen kracht. Ze begint ingetogen in het piano nummer ‘Pirate Queen’, een ode aan haar vrienden, maar ook het terug nemen van wat haar toe behoord., haar plek op de troon. Een nummer met een mooie uitbouw en waaruit vooral een emotionele betrokkenheid spreekt, die steeds grootser wordt, met mooie strijkers. De inspiratie voor ‘Burning Rome to the Ground’ is actueel. Het gaat over sexuele intimidatie, maar dan vooral over het bewaken van je eigen persoonlijkheid door assertiviteit en menselijkheid en zo de patronen, waardoor dit mogelijk is afbreken. Een mooi nummer, waarin een zekere felheid en strijdbaarheid weerklinkt, maar ook de teleurstelling dat het anno 2022 nog kan. Ze zoekt met haar stem de hogere registers op en dat is even wennen en een beetje less kan hier wel eens more zijn.. Erg mooi is ‘Pay the Piper’ over staan voor gemaakte fouten. Qua thema niet de song die je het meeste bijblijft, maar muzikaal prachtige vlotte Americana. Mooi verhalend met een golfslag als intro en wederom met fijne strijkers, is ‘Four Hands on The Wheel’ een love song voor haar man en een ode aan gelijkwaardigheid in de relatie. Een erg mooi nummer is ook ‘The Last Time’, een felle break up song, dat niet alleen persoonlijk is, maar ook een break-up met de vorige Amerikaanse regering. E’n van de twee echte hoogtepunten van het album is ‘The Death of The Princess’ over de sterke vrouwen die haar voorgingen en met name haar grootmoeder waar ze de laatste vijf jaar van diens leven mee samen woonde en waar ze zoveel overeenkomsten mee ontdekte en lessen van leerde. Een heel gevoelig nummer, waarbij onmiddellijk duidelijk i hoe dicht dit nummer bij het hart van Padden ligt. Het andere hoogtepunt komt direct daarna. ’27 Heartbeats’ gaat over Kaitlin Roig-DeBellis, de Sandy Hook Elementary School lerares die haar klas redde van de schoolschietpartij door ze te verstoppen. In het nummer vraagt de hoofdpersoon hoe ze deze kinderen in leven kan houden. Een beklemmend nummer, maar ook een nummer vol hoop en hoe je in dergelijke situaties boven jezelf kan uitgroeien. Een song die iedereen moet luisteren. Het album eindigt met het lied over hoop houden ‘Bar on 63rd’, mooi verhalend en ‘Mother & Father’ een ode aan haar ouders. Een album dat nog iets consistenter mag zijn, maar fantastische nummers bevat. Een plaat welke wat te zeggen heeft en dat is goed.
Nico Padden – Pirate Queen
