Een hyper gevoelig begin met ‘The Rabbit Hole’ is de inleiding voor een geweldig debuutalbum van My Girl The River. Het gezelschap rondom zangeres Kris Wilkinson Hughes heeft met ‘This ain’t no Fairytales’ een zeer sterk album op de wereld gezet. ‘Woods Behind our House’ is prachtig. ‘Comeback to Nashville’ waarin Hughes de breekbare zang inruilt voor krachtig stemgeluid. Het zijn stuk voor stuk zeer gevoelige liedjes. Prachtige Americana/Roots muziek van de bovenste plank. Geen wonder, want naast dat Hughes en haar man Joe Hughes beide uitstekende musici zijn, werken ook mensen als Jonathan Byrd, Tom Moth en Nick Lynn mee aan het album. ‘Covington’ is lekker vlot, maar een uitzondering, want met ‘This ain’t no Fairytale’ gaat het weer terug naar de gevoelige kant van het leven. Liedjes in de geest van Jason Isbell en Lucinda Williams, maar ook erg gevoelig en kwetsbaar, zoals ‘American Bride’. De vrolijkste noten van het album klinken in het ongecompliceerde ‘Bring it on Down’. De afsluiting is met ‘The Last Song’. My Girl The River is een gezelschap dat zijn sound gevonden heeft al op het debuutalbum. Laat maar meer van dit moois doorkomen. Wie al zo’n mooi album als eersteling kan af leveren, dan mag je toch hopen dat het tweede en derde album dit nog gaat overtreffen.
My Girl The River- This ain’t no Fairytale
