GRONINGEN – Je merkt aan alles dat My Baby inmiddels een ervaren festivalband is. Het trio uit Nederland en Nieuw Zeeland weet wat wordt gevraagd en levert. Op Het Dok tijdens Noorderzon gaat de zweep over het publiek. In een geweldig hoog tempo neemt de band het publiek mee langs een uur muziek en adempauzes zijn voor watjes. Voornamelijk hiervoor verantwoordelijk is drummer Joost van Dijck, de motor achter de band. Een drummer die in tempo en ritme af en toe sterk doet denken aan de legendarische Carl Palmer. Ieder nummer weer zet hij de overdrive aan en geselt zijn drumstel op een manier dat zijn microfoon op het zelfde ritme heen en weer zwaait en zelfs dreigt te vallen. Op het ritme door Van Dijck uitgezet zorgt Daniel Johnstone voor de muzikale accenten en invulling met zijn electrische gitaar. Een mooie gitarist zonder egotripperij. Daarover heen danst de stem van Cato van Dijck af en toe ijl en lichtvoetig, dan weer haast schreeuwerig en dwingend, maar altijd pakkend. De band begint met ‘Seeing Red’ een sterk en toonzettend openingsnummer. De trein is vertrokken en komt voorlopig niet tot stilstand. Slechts een enkel nummertje heeft een minder hoog tempo. Een aankondiging is de band vreemd. Er wordt niet gesproken, music is the message. My Baby brengt het ruig swingend haar Indie Delta Blues. Eigenlijk ook wel weer jammer dat er niet één of twee momenten zijn voor bezinning. De band kan namelijk ook erg mooi en overtuigend een rustig nummer brengen, waarin de stem van Cato van Dyck helemaal weet te betoveren. In Groningen blijft dit achterwege. Het ene nummer gaat nagenoeg over in het andere. Dat is ook erg mooi. De overtuiging blijft in de band voor het hele optreden. Mooie lang uitgesponnen liedjes, want eigenlijk brengt My Baby in een dik uur niet zo heel veel materiaal, maar wat ze brengen, wotdt ook optimaal gebracht. ‘Take it as a Warning’ bevalt wellicht nog het meest. Wees gewaarschuwd, My Baby neemt je mee op een wilde rit.
My Baby dendert door
