GRONINGEN – De Britse band Still Corners heeft voor de huidige Europese tour een scherp oog voor iconische beelden. Het eerste optreden was in Athene waar ze onder andere de tempel van Poseidon bezochten en het laatste in het prachtige Earth Theatre in Londen. In dat rijtje mag uiteraard de Groninger poptempel Vera niet ontbreken, waar de band vier jaar geleden voor het laatst stond. Still Corners is het project van Tessa Murray en Greg Hughes die op deze tour ondersteuning krijgen van drummer Jim Wallis. Een toevallige ontmoeting op een station in Londen resulteerde in een vruchtbare muzikale samenwerking. Al snel verschenen de eerste singles en met ‘Creatures of an Hour’ in 2011 en ‘Strange Pleasures’ in 2013 liet de formatie zich ook op album gebied gelden. In de loop der tijd verschenen meer albums met als meest recente plaat het vorig jaar verschenen het concept album ‘The Last Exit’, waarbij het duo de mythe van de weg met aan het einder het onbekende verkend. De lusten en lasten van het reizen met missen, vertrekken, maar ook het avontuur van het onbekende. Dat wordt onmiddellijk duidelijk in het openingsnummer ‘White Sands’. Achter op het toneel worden beelden van de ‘open road’ geprojecteerd terwijl het nummer vlot en ruimtelijk is. Een prachtige opening die qua stemming en tempo wordt voorgezet in ‘Heavy Days’ wat na het album was verscheen als single is uitgebracht als opmaat naar een nieuw album en net wat donkerder was. Na twee uptempo songs wordt dan het tempo eruit gehaald voor het prachtige ‘The Crying Game’ dat gevoelig is en een fijne ijlheid heeft. Hierna neemt Tessa Murray het welkomstwoord voor haar rekening. Het blijkt één van de weinige keren dat ze ook spreekt. Het contact met het publiek kan nog wel iets versterkt worden, want nu en dan komt het wat afstandelijk of juist ongrijpbaar over. Muzikaal blijft het heel fijn met als eerste echte hoogtepunt ‘Far Rider’ dat een mooie ingehouden emotie in zich heeft die onder het oppervlakte blijft porren. Verrassend is de Dire Straits cover ‘So Far Away’ die op en mooie eigen manier wordt ingevuld. Melancholie en een contemplative blik zijn vaste waarden in de nummers van Still Corners. Dat komt prachtig tot uiting in ‘The Last Exit’ en het daarop volgende erg mooie ‘The Photograph’ en om het sterke middendeel af te ronden ‘Sad Movies’. Dat komt mede door de rust en mysterieuze zwoelheid in de zang van Tess Murray, maar ook door het fijne gitaarspel van Greg Hughes. Hughes zijn spel bevat echo’s van het spel van Chris Isaac en dan heb je het over de meester van de melancholie. Op slimme wijze wordt met elektronische middelen nu en dan de sound nog verder versterkt. Na nog een praatje van Murray wordt dan met ‘Black Lagoon’ al een beetje richting het einde gegaan of in ieder geval de tweede helft ingezet. Bijna elk liedje wordt ondersteund met beelden. Het fijne ‘The Message’ heft een time lapse van telegraafpalen om met beeld de muziek te vertolken en zo is steeds het beeld bij de klanken gezocht om de songs uit te beelden. Voor het einde zijn vooral ‘Static’ en ‘In The Middle of the Night’ erg mooi voor met enige robuustheid wordt afgesloten met ‘The Trip’ wat gevoelsmatig de zaak mooi rond maakt. Al snel is de band terug op het toneel. Dan wordt in het toegift de liefde voor Chris Isaak openlijk toegegeven met een fantastische uitvoering van diens ‘Dancin’ en na nog een song verdwijnt de band definitief in de coulissen. Heerlijk melancholische dromerige pop met drie prima muzikanten die er een fijne show van weten te maken. Tijdloze muziek die je meeneemt naar de wereld van Murray en Hughes met die mooie zwoelheid in combinatie met de ijlheid zie je ze staan op een stille hoek, maar zijn ze ongrijpbaar mysterieus al weer verder als je ze wilt ontmoeten en zie je ze nog net de volgende muzikale hoek omslaan.
Muziek en beeld integreren bij mysterieus Still Corners
