SCHEEMDA – Ineens ging het rond op internet. Zorg dat je op tijd bent bij Grasnapolsky voor Morpheus. Dat wil je echt niet missen. Grasnapolsky in De Toekomst in Scheemda is een festival dat niet bang is zijn nek uit te steken. De locatie in het oosten van Groningen is gewaagd, maar pakt steeds goed uit. Er wordt op het scherp van de snede geprogrammeerd, wat vaak onverwacht mooie concerten opleverde, maar bij het invullen van het blokkenschema had bij Morpheus het nog wat dapperder gemogen. Vroeg in de middag al stond de artiest met misschien wel het mooiste optreden van het weekend, al op het podium. Het tweede podium dan ook nog. Stel je dan een muisstil luisterende, tot de nok gevulde, De Toekomst voor op de meest prominente bühne. Dan de fabelachtig mooie liederen van Morpheus, dat was dan echt magisch geweest. Toch is het ook wel enigszins te begrijpen. Morpheus is een prille artiest en wat moet je verwachten van een man in een zwart pak die samen met Polle de Pianist een merkwaardig duo vormt. Een dominee? Een doodgraver? De Maffia? Een cabaret duo? Het kan alle kanten op tot Morpheus zijn mond opendoet en je weet dat hier het alleen de kant imposant op zal gaan, met een omleiding via fenomenaal. Wat een prachtige zanger weet je na twee tellen, maar dat weet je nog niet dat het nog veel mooier kan en je bent de internet tippers dankbaar voor hun attente gulheid om dit met je te delen. Morpheus is Martijn Verhagen. De zanger opende al shows voor bijvoorbeeld Thomas Azier en bouwde in beschreiden kring al enige faam op. Dat zal snel zich gaan uitbreiden met het uitbrengen van de uitgebreide EP ‘Morphosis’ als de winter gaat sapen en de lente ontwaakt. Centraal op de EP en veel van die liedjes kwamen ok terug bij Grasnapolsky, staat het overlijden van zijn moeder. De gevoelens, de rauw, maar nog meer de dankbaarheid en liefde stuwen dit project naar prachtige hoogten. In Scheemda opende het rustig en verheven met ‘Watching over Me’. Duidelijk is dat klassieke muziek een rol speelt in het werk van Morpheus, maar deze god van de dromen luisterde ook naar het American Songbook, de chanson en de popmuziek. Het is niet voor niets dat juist een cover van Kate Bush, ‘Running up that Hill’, ook op de setlijst staat. Dat is pas over de helft en daarvoor schittert de zanger in ‘Morphosis’ het titel nummer van de EP en in een mooie opbouw is dat iets vlotter dan het openingsnummer, maar niet zo uptempo als ‘Our Kingdom’. Grasnapolsky krijgt en heuse primeur met het voortreffelijke ‘Sunrize’, waarin de zanger heel fijn wordt ondersteund met sterke achtergrondzang, en als je kritiek wilt hebben, het was niet Polle de Pianist, maar het kwam vanonder een knopje. Veel van zijn nummers kregen een fijne uitleg. ‘Burning in Paris’ over dat je soms graag terug in de tijd wil om met je geliefde alsnog dat te doen wat er nooit meer van gekomen is. Hij vertelde het niet tijdens het optreden, maar zijn vader had spijt dat hij zijn moeder niet meer meegenomen had voor een reisje naar de lichtstad en nu was dat niet meer mogelijk. Een omissie die hij graag wilde rechtzetten. Een fantastisch mooi weemoedig en heel persoonlijke song. Even was het wat rommeliger in ‘Call you Again’, maar na de cover was het weer fantastisch in ‘Mulholland Drive’ en het vlottere ‘Leap of Faith’. Het aller fenomenaalste had Morpheus tot het laatste bewaard. Polle de Pianist zette ‘Gold’ in. Een ode aan zijn moeder, waarin verdriet zijn plek had en rauwe rouw, maar vooral de liefde, de dankbaarheid en de mooie herinneringen. Wederom kwam het heel dichtbij de zanger en liet hij dat ook toe in dit rustige afscheid van zijn publiek en, telkens weer, van zijn moeder. Het was dat er een soundcheck bezig was, anders was het doodstil geweest in De Toekomst en had elke bezoeker van Grasnapolsky even de gedachten laten gaan naar de mensen die hij of zij moet missen. At een fantastische pracht op dat moment van het festival. Morpheus mocht je inderdaad niet missen