GRONINGEN – Even was het ruim van de Nicolaas Mulerius een kroegje in Nashville. Op het podium tijdens WinterWelVaart in het volgepakte ruim The Sweeter Sins. Rauwe Groninger country van Henja Dijksterhuis en Arnold Nieborg. Beide hebben hun muzikale sporen verdiend in onder andere Drive-by Wedding ( Dijksterhuis) en The Monroes ( Nieborg). Als de boot uit zijn voegen barst opent het duo met ‘Empty’. Een liedje over (te veel) alcohol. Een typisch country onderwerp zoals er meer van dat soort zaken bij de hoorns worden gevat in de liedjes. Een duidelijk begin van wat deze middag verder geboden zal worden. Mooie levensliedjes gezongen met de rauwheid van het leven in vooral de stem van Nieborg, terwijl de schoonheid en hoop juist terug te vinden zijn in de stem van Dijksterhuis. Jammer is dat de electrische gitaar van Arnold Nieborg net wat te hard is afgesteld en daarbij het akoestische spel van Marja Dijksterhuis nu en dan wat wegdrukt. Een mooi scheidingsliedje volgt met ‘Take the Money and Run’. De stemmen van beide klinken soms naast elkaar, maar vinden elkaar steeds weer. Het gruizige van Nieborg en het heldere van Dijksterhuis vormen niet alleen een mooi contrast, maar ook een mooie aanvulling op elkaar. Het is tijd voor een eerste keer Gram Parsons en met ‘Return of the Grievious Angel’ wordt een goede cover neergezet. In ‘Hold on’ is vervolgens het duo op zijn best te horen. De doorleefdheid van The Sweeter Sins komt optimaal tot uitdrukking. Een nummertje met fluiten door Dijksterhuis loopt leven wat minder door ‘beschuit in het bier’. Net als in hun liedjes nemen The Sweeter Sins de tegenslagen met een glimlach, doorzettingsvermogen en al neuriend wordt het opgelost. Een sterk punt zijn de aankondigingen. In een paar woorden wordt steeds het liedje neergezet. Een liedje van the Jayhawks volgt en een mooie solo van Nieborg in ‘Evelyn op zijn gitaar. Al snel zijn we dan bij het absolute hoogtepunt van het optreden. Het duet ‘City Full of Lights’ is rauw, schurend en erg mooi. De Sins op hun Sweetest. Met ‘Faster’volgt dan een treinliedje, ook verplichte country kost en dan de enige echte niet als afsluiter. Een liedje van Gram Parsons wordt zoekende en aarzelend gebracht. Een liedje te ver toch, maar desondanks heerlijke country dicht bij het leven en ook daarin lukt niet alles.
Mooie rauwe country bij The Sweeter Sins
