GRONINGEN – Zijn Europese tournee gebruikt Dylan LeBlanc om onder andere een aantal nieuwe nummers te brengen naast ouder werk. Die liedjes behoorden bij de beste die de man, die zijn eerste schreden op een muziek podium al jonge leeftijd zette in zijn geboortestad Shreveport, Louisiana, dit optreden bracht. Tot één van ijkplaatsen in zijn jeugd groeide Muscle Shoals Alabama uit, een plek met een enorme muzikale historie door de aanwezigheid van de studio’s ter plaatse waar zijn vader werkte als muzikant en LeBlanc menig artiest aan het werk zag. De soul van Muscle Shoals zit in hem gebakken, met zijn soulvolle sound die hij mixt met country en Americana. Als begeleidingsband had LeBlanc The Pollies meegenomen met Jay Burgess, Spencer Duncan, Jon Davis en Clint Chandler en tevens een cellist naar de Spiegeltent in het Noorderplantsoen voor een optreden tijdens Noorderzon in Groningen. Prima enthousiaste mannen die met plezier op het podium hun rol vervulden en met verve Dylan LeBlanc in het spotlicht zetten. Het eerste wat opvalt aan de zanger is zijn karakteristieke stem. Een stem die even wennen is, hoog en gruizig, maar dan toch weer prima verstaanbaar blijkt zelfs ondanks dat hij soms erg diep de microfoon in kruipt. LeBlanc brengt fijne rustige intense liedjes met veel emotie, vaak over de zelfkant van het leven. Nummers als ‘Men Like Me’, I’m Moving On’ en ‘Roll The Dice’. Veel werk van zijn album ‘Cautionary Tale’ die zichtbaar ook al de nodige podiumervaring hadden en ook daar nog eens gevormd waren naar prachtige liedjes. Ook van het album kwam bijvoorbeeld ‘Look How Far We’ve Come’. LeBlanc kondigde halverwege aan dat hij werkte aan een meer rock & roll album en bracht ook daar een aantal liedjes van, waarvan ‘Born Again’ erg goed in de smaak viel, maar ook een nieuw liedje als ‘No Honor Among Thieves’. Hij had in deze serie nog een derde nieuweling, maar daarbij brak op dat LeBlanc zijn aankondigingen wat afraffelde bij tijden. Die waren slecht te verstaan, want de artiest leek vaak al met de gedachten bij het stemmen van gitaren of bij volgende liedjes te zijn, maar af en toe nam hij de tijd voor een mooi verhaal. Langzamerhand met deze keur aan fraaie songs als ‘If The Creek Don’t Rise’ of ‘Beyond the Veil’ ging het in de inmiddels bloedhete Spiegeltent naar het einde van het concert. Niet alleen in kwaliteit werd een mooi en constant hoog niveau geboden, ook in kwantiteit viel er weinig te klagen en de gepubliceerde tijd werd ruimschoots overschreden. Uiteindelijk viel dan toch het doek na ‘Cautionary Tale’.
Mooie nieuwe nummers bij Dylan LeBlanc
