GRONINGEN – De geluidsman zat heerlijk te peuzelen van een pizza tijdens het concert Son de Aqui in EM2 in Groningen met complimenten van de kok. Hoe heerlijk deze pizza’s uit de houtoven ook zijn, de specialiteit van deze zaak, dat hadden natuurlijk taco’s of burrito’s moeten zijn met de heerlijk dansbare klanken van deze Mexicaanse band. Ach, de geluidsman had toch zijn oor en oog strak gericht op het podium en de rest van het publiek stond te dansen tijdens dit Popronde optreden. Son de Aqui is geen beginnende band, maar een formatie die zijn loutering kreeg in Mexico City. Daar werden de eerste muzikale zaden in de grond gestoken in 2000 en in 2004 droeg het vrucht met een debuutalbum. Op dit album ‘Traigo Sabor’ was het vooral de interpretatie van deze formatie van regionale muziek, zoals de folk muziek in de Son en de Timba, dat de Salsa als basis heeft, wat de kern van het album vormde. Centraal in Son de Aqui is de muzikaal leider, schrijver van de liedjes en gitarist Leonardo Prieto. Na dat eerste album hield hij de band in stand, ondanks dat veel toenmalige leden naar andere projecten uitwaaierden en in 2010 verscheen het album ‘De Aqui Son’ waarop definitief de sound van de band tot bloei kwam. De traditionele muziek van Mexico, Cuba en Colombia met moderne elementen van reggae, elektro, funk, hip-hop op het snijvlak van traditioneel en modern. Het album was een enorm succes. Leonardo Prieto kwam in 2017 naar Rotterdam en Son de Aqui kreeg een Europese vestiging. Er werden al snel mooie podia bespeeld, waaronder de Zwarte Cross en in Groningen stond de band op Roodehaan in Westeremden. Om het punt nogmaals te onderstrepen trekt de formatie via de Popronde door heel Nederland. In EM2 begon de formatie enorm sterk. ‘Con El Son de La Mañana’ was vrolijk, vlot en krachtig deed de eerste nog voorzichtige danspasjes op de ballroomfloor van EM2 gezet worden en minstens even mooi ‘Sin tu Amor’ dat iets rustiger was en waarbij Prieto voor het eerst het publiek betrok. Een uitstekende band met een goede blazerssectie met Oliver Emmit en Ruben van der Kleij, op bas de uit Valencia in Spanje stammende Patricia Mancheño, Philip Kukulies op percussie en Erik Larrea op drums, terwijl Prieto zelf de jarana jarocha en de Tres Cubanos gitaar speelde. Na dit sterke begin was ‘Ella Me Encerró’, een nummer met invloeden van de Colombiaanse cumbia over hoe een ex hem in haar huis gevangenhield, een mooi vervolg. Minder goed die hoge norm van de eerste nummers vasthouden kon ‘Deja El Celular’, ondanks de prima boodschap dat er ook een leven is buiten de mobiele telefoon. Dit mede omdat de zang in dit nummer net niet dat niveau bereikte dat het in de rest van het concert wel had. Feller en steviger volgde een nummer over hoe we allemaal van hier zijn en in ‘Mama’ konden de blazers zich na hartenlust uitleven. Duidelijk was dat er op het podium veel plezier was en die vibe werd doorgegeven aan het publiek. Het gezelschap kreeg moeiteloos de hele zaal aan het dansen. Na de schitterende oproep ‘A La Guerra No’, het hoogtepunt van dit optreden, werd afgesloten met ‘Una Casita’. Het strakke schema van de Popronde laat over het algemeen geen toegiften toe, maar de massa brulde erom. De aanvankelijk nee schuddende organisatie streek over zijn hart en dus kon ook ‘Descarga’ nog worden gespeeld. Lekker, opzwepend en prachtig, maar wel erg lang voor het moment. Desondanks een heerlijk optreden van een voortreffelijke band die overtuigde met hun heerlijke feestelijke muziek, met toch ook een goede boodschap, die nog net met wat meer rust mag worden verteld in de introducties.
Mexico komt tot leven in EM2 met Son de Aqui
