BRIGHTON – Vaak nemen we zaken maar voor vanzelfsprekend aan, tot ze er niet meer zijn. In Groningen kon je bijna wekelijks een prachtig concert voor een schappelijke prijs zien in Lola, waar Steven van Calcar een fijne neus had met zijn Noise of the North om daar boeiende bands te programmeren. Helaas is Lola verdwenen en neemt Noise een adempauze. Eén van die Van Calkar naar Groningen haalde was het Britse Hands Off Gretel. Lauren Tate is de zangeres van de band, maar heeft ook haar alter ego Delilah Bon om haar eigen muziek te brengen. Via het Britse showcase festival The Great Escape stelt ze zich voor aan de wereld. Een uitgesproken artieste met een mening, wat weerklinkt in haar liedjes en shows. “De Britse artiest Delilah Bon”, zo introduceert The Great Escape haar, “combineert ondeugende lyrische hiphop, keiharde nu-metal en brutale riot grrrl-punk tot een stijl die ze ‘Brat Punk’ noemt. Het empoweren van vrouwen, non-binaire en LGBTQ+-mensen wereldwijd door haar felle teksten en vrouwelijke woede. Delilah is niet iemand die serieuze onderwerpen uit de weg gaat, maar haar muziek is ook ondeugend en leuk, waarbij ze soundscapes en personages bouwt die niet bang zijn om haar creativiteit tussen genres te laten stromen.”
“Mijn eerste muzikale herinneringen waren dat ik als kind danste voor de tv, terwijl ik over Britney Spears heen brulde met de afstandsbediening als microfoon”, lacht Lauren Tate als ze terug gaat naar een moment dat Delilah Bon, nog in een verre toekomst lag. “Kijk me aan! Kijk me aan! Dat vond ik altijd heel leuk om te doen. Ik verkleedde me de hele tijd als verschillende personages en gaf mezelf nieuwe personages en voerde voor mijn moeder modeshows en vocale optredens met mijn kleine zusje op. Ik heb er altijd van gehouden om te pronken en het middelpunt van alles te zijn. Ik wist altijd dat ik voor het podium bedoeld was.” Natuurlijk zijn er meer kinderen die zeker weten dat ze bij de brandweer willen of astronaut gaan worden. De droom van Lauren Tate bleef echter heel reëel en vastbesloten joeg ze hem na. “Ik ben echt toegewijd aan mijn muziek, al vanaf dat ik 14 was of zo. Het was niet alleen meer een hobby, het voelde als het begin van de rest van mijn leven. Ik was drie keer per week urenlang liedjes aan het schrijven in de studio met een producer, waarna ik naar de leraren moest luisteren die me vertelden dat ik mijn dromen moest opgeven, omdat ‘slechts 1% van de mensen het haalt en die 1% daar hoor “jij niet” bij. Ik denk dat hun gebrek aan vertrouwen in mij mij enorm heeft gestimuleerd. Ik was sowieso een opstandig kind, maar dit gaf mij zoveel drive om te bewijzen dat ze ongelijk hadden. Ik verliet school en stopte al na een week met studeren om me volledig op mijn muziek te concentreren, mijn geld te verdienen tijdens liveshows en de merchandise te verkopen die ik had ontworpen om te betalen voor opnameapparatuur en meer luxe outfits.”
Meezingen met Britney Spears was dan het begin, inmiddels wijkt de sound van Delilah Bon daar toch wel iets vanaf. “Ik wilde eerst een popster worden, daarna een blueszanger, vervolgens een rockzanger en vervolgens een punkzanger, terwijl dat allemaal zo oncool klonk voor mij als vijftienjarige”, grijnst ze. “Ik heb mijn muziek voortdurend veranderd en ontwikkeld in de loop van de jaren dat ik zong, vooral nu ik alles zelf produceer. Ik begon te experimenteren met beats en rap tijdens Covid toen mijn band Hands Off Gretel niet kon toeren, wat me al deze vrije tijd gaf om nieuwe vaardigheden te leren, toen werd Delilah geboren.” Naadloos gaat ze verder over het schrijven van liedjes. “Ik begin altijd eerst met een onderwerp of thema, dit is meestal iets persoonlijks in mijn leven of iets dat mij die dag heeft geïnspireerd of kwaad heeft gemaakt. Vervolgens leg ik een zeer ruwe beat of akkoordprogressie vast, zodat ik alles en nog wat dat naar me toe komt, kan freestylen. Ik loop de track en verzin melodieën voordat ik daarna mijn teksten schrijf, zodat ze bij de flow passen. Eerlijk gezegd is mijn favoriete onderdeel van het proces, behalve het daadwerkelijk zingen, het toevoegen van de rare instrumenten en speciale effecten, daar heb ik zoveel plezier mee.”
“Ik ben altijd een eenling geweest”, verzucht ze, “en heb me altijd een buitenaards wezen gevoeld, vooral toen ik opgroeide in mijn geboorteplaats Barnsley, waar alternatieve kinderen zoals ik niet bestonden. Ik zat op school en toen sloeg ik de les over en zat op de schooltoiletten naar P!nk te luisteren en droomde dat ik op een dag de P!nk van iemand anders zou zijn en dat zij dezelfde troost zouden vinden die ik toen in haar vond. Een paar jaar geleden ontmoette ik een jong meisje tijdens mijn show en ze vertelde me dat ze haar eten op de schooltoiletten zou eten, net zoals ik deed, en in het geheim naar me zou luisteren, en op dat moment besefte ik dat de cirkel rond was. . Als een raar kind zonder vrienden dat opgroeide, genas dat echt mijn innerlijke kind. Dat was voor mij een heel bijzonder moment.”
Vrouwenrechten en het empoweren van vrouwen, non-binaire mensen en LGBTQ+-mensen wereldwijd zijn belangrijke aandachtspunten voor Delilah Bon die ook vaak terugkomen in haar optredens, sociale media uitingen en uiteraard in de liedjes. De positie van de vrouw in de muziek industrie is daarbij een belangrijke katalysator. “Het was nooit mijn bedoeling om zo’n uitgesproken vrouw in de muziek te zijn. Toen ik voor het eerst in mijn band ‘Hands Off Gretel’ begon, wilde ik alleen maar droevige grunge-liedjes maken over eenzaam voelen en de wereld haten. Mijn ervaringen op het door mannen gedomineerde live-circuit door de jaren heen wakkerden het vuur in mij aan, zorgden ervoor dat ik me wilde uitspreken over de griezelige mannen die naar me kwijlden en me betasten. Ik wilde niet meer het beleefde kleine meisje zijn, ik voelde me alsof ik het alleen moest opnemen tegen de wereld voordat ik mijn publiek vond. Ik stopte bijna met muziek. Nu ik mijn publiek heb gevonden, voel ik me zo gezien en begrepen en vice versa. Ik ontmoet zoveel meisjes, non-binaire en LGBTQ+ mensen op tournee en ze bedanken me voor mijn muziek en ze delen persoonlijke verhalen met me en het is geweldig. Ik weet dat elke keer dat ik voor mezelf zing om mijn eigen trauma te genezen, ik hen ook help. Dit
Het is ook een belangrijk onderwerp voor het e-zine ‘And You Wonder Why I Wanna Scream?’ Dit internet tijdschrift is volledig geschreven en geïllustreerd door de zangeres. “Ik hou van elke vorm van expressie. Ik hou van schrijven, ik hou van tekenen, ik hou van acteren en mensen entertainen. Als ik geen muziek zou maken, zou ik zeker andere plekken vinden om mijn creativiteit kwijt te kunnen, ik wil het allemaal doen! Het werken aan dat zine was echt therapeutisch. Ik ben altijd zo kwetsbaar als ik schrijf, ik wil het gewoon allemaal delen. Ik denk dat mijn filter steeds minder is geworden naarmate ik ouder word, omdat ik zoveel schoonheid vind in rauwheid en imperfectie. Ik hou ervan om alles bloot te leggen en eerlijk te zijn in de hoop anderen te inspireren.
Als Lauren Tate bracht ze al een tweetal albums uit en ook met Hands off Gretel publiceerde ze een album, maar als Delilah Bon debuteerde ze in 2021 met ‘Delilah Bon’. Ze staat aan de vooravond van een nieuw album. Rond The Great Escape komt daar meer informatie over en ook een toer zal dan worden gepubliceerd, hoewel Glastonbury al is bevestigd. “God ja”, verzucht de zangeres, “ik heb zoveel plezier gehad bij het maken van dit nieuwe album, volledige creatieve vrijheid, veruit mijn meest werkstuk dat het beste mij vertegenwoordigt tot nu toe. Mijn eerste album was als een proefballon, kijken hoe mensen zouden reageren. Mijn tweede album is mijn reactie daarop, waarbij ik veel van de haat die ik ontving als munitie gebruikte om de grappigste nummers te schrijven die ik ooit heb uitgebracht. Je kunt zeker horen hoeveel plezier ik heb in deze plaat, het is erg sarcastisch, ik denk dat het zeker een bepaalde kant van het internet zal triggeren. Het is een mix van leuk escapisme en ook keiharde duistere onderwerpen, waar ik ook niet voor terugdeinst. Als mensen naar dit nieuwe album luisteren, wil ik dat ze lachen, ik wil dat ze geschokt naar adem snakken bij bepaalde regels, ik wil dat ze de rauwheid voelen die ik voelde toen ik schreeuwde op de donkere nummers, ik wil dat dit de soundtrack wordt van hun schurkentijdperk.”
“Nou, eigenlijk was het oorspronkelijk nooit mijn bedoeling om live op te treden toen ik begon als Delilah tijdens covid, het waren de fans die me ertoe aanzetten het te doen,” glimlacht Delilah Bon als dat aspect ter sprake komt als aanloop naar haar show op The Great Escape. “Mijn shows tot nu toe waren krankzinnig, de fans kennen alle woorden en elke avond is gewoon een achtbaan van emoties voor mij en mijn meisjes Ruena en Hela. Een hoogtepunt voor mij is het uitkijken naar een kamer vol schreeuwende vrouwen met opgeheven vuisten tijdens ‘Dead Men Don’t Rape’, het voelt alsof de kamer in brand kan vliegen, het voelt revolutionair op dat moment waarop we allemaal samenkomen en op deze manier onze woede uiten”.
The Great Escape is een showcasefestival beginnen we het zakelijke deel, maar Delilah Bon onderbreekt direct. “Eerlijk gezegd zet ik mezelf nooit onder druk met zakelijke doelstellingen, ik ben behoorlijk slecht in dat soort gedoe. Ik zeg altijd tegen de meiden in mijn band: we gaan daarheen om op te treden en geven ze onze oprechtheid, we veranderen voor niemand en sluiten geen compromissen, we bezorgen ze meisjeswoede en we doen het verdomd goed. Het gaat meer om gezien worden op dit soort evenementen, niet weten wie er op dat moment in de kamer is en dat vind ik leuk, het voelt meer als het lot en ik ben er een groot voorstander van dat dingen met een reden gebeuren.” Haar optreden moet één van die shows zijn waar je absoluut bij wil zijn. “Oh, je KAN”, zegt ze met grote nadruk, “het absoluut niet missen. Ik breng de meidenwoede dit jaar op het podium tijdens The Great Escape met mijn girls. We gaan booty shaking, dat podium is van ons, er zijn woorden van empowerment en zelfliefde en we schreeuwen met onze middelvingers omhoog. De show is energiek en leuk, echt en rauw, een goede mix van feel good girl power en schreeuwende alternatieve hiphop”, nodigt Delilah Bon alvast uit. Hopen dat er een Steven van Calcar is die haar terug naar Groningen of het Noorden brengt.