Zelfs een goede vertaling van de bio van een artiest kan voor onbegrip zorgen. Die van het debuutalbum van Maria Hein stelt bijvoorbeeld dat ze een jonge felanitxera is. Dat roept toch wat hoofdbrekens op, als zelfs het almachtige internet even met vraagtekens blijft zitten. Al snel blijkt dat hier wordt bedoeld een Felanitxera, zijnde afkomstig uit Felanitx, een dorp op Majorca. De grootste claim to fame van Felanitx was tot nu toe de atleet Antoni Peña, meervoudig Spaans kampioen op de halve marathon en ooit vijfde in de Marathon van Rotterdam. Verder heeft het plekje een groeiende naam op het gebied van eco toerisme, dat ook op de Balearen aan populariteit wint. Maria Hein voegt daar nog een nieuwe urgente reden aan toe, met haar ongehaaste dromerige debuutalbum. De Felanitxera oefende jaren om haar piano en gitaar uitstekend te beheersen en kwam tussentijd op met nieuwe melodieën en een eigen kijk op het schrijven van liedjes. Op eigen eiland vond Maria Hein al succes met haar band Estepa Blanca, maar met dit mooie debuutalbum slaat ze haar vleugels verder solo uit. Voor dit album werkt ze samen met producent Ferran Palau die op het album ook de drums en keyboards speelt en op bas Dani Comas, terwijl Hein naast de zang, gitaar en piano speelt. Het is een album geworden dat totaal zich niet opdringt, maar juist heel evenwichtig en harmonisch je bewustzijn in sijpelt. Kleine liedjes met een vleug weemoed en, aldus de zangeres, “met de onovertroffen penseelstreek van de Balearische natuur.” In de liedjes bezingt Hein gereserveerd en zacht haar problemen, haar twijfels en haar gedachten en hoe ze langzaam opeen stapelen en uiteindelijk overlopen. Dat geeft het prachtige dromerige ook wat claustrofobisch, wat het album een mooie pregnantie meegeeft die het ook nodig heeft. Al tokkelende en zacht in de verte zang gaat het van start met ‘Un Tassó Que Vessa’. IJl en van een afstand wenkt Hein je en lokt je nader. ‘Sa Teva Precéncia’ is mooi ongehaast en het liedje over het einde aan geduld in een relatie in een poëtische Catalaanse tekst. Iets vlotter, maar toch met dat ijle dromerige is ‘Aquell mes de març’ Steeds schuilt er in de dromen van Hein iets dat je omsluit, bijvoorbeeld in ’16 Voltes’ dat lieflijk hoort, maar erg dat claustrofobie gevoel in de tekst bevat over schaduwen die haar bedekken en niet meer laten gaan. Dit is echt zo’n album waar je meer en meer aan kunt ontdekken en waarbij, als je de moeite neemt de tekst te vertalen een heel andere laag mee krijgt. Wat lieflijk lijkt kan wreed zijn. Muzikaal is het ook prachtig. De piano in het titel nummer ‘Continent i contingut’ met daarover die gevoelige kwetsbare zang maakt het fantastisch mooi en ook het wat forsere ‘Estrés Acumulat’ beklijft om dan weer terug te keren naar het kalme water in ‘Llums de sa ciutat’ wat als een trage golf op de kust van Majorca voor rimpelingen zorgt. Tot de hoogtepunten hoort ook ‘Main Vater’, met subtiel, maar bepalend drumwerk van Ferran Palau in een liedje over missen en het eveneens erg mooie weemoedige ‘Es teus ulls davant la mar’, met de zee als metafoor en grote dromen. Een album om je niet te laten tegenhouden door de taal, maar samen met Maria Hein op zoek te gaan naar haar gevoelens, haar dromen en angsten en je te laten meeslepen in haar delicate en intieme pop songs.
Maria Hein – Continent i contingut
