STEENDAM – Er zijn van die artiesten waar je reikhalzend naar uit kijkt. Artiesten waarvan je weet dat ze, ondanks hun al dan niet grote naam of faam, garant staan voor een geweldige muzikale avond. Lynne Hanson is zo iemand waarvan je voor elk concert blindelings een kaartje kan kopen, omdat ze een verdomd goede zangeres en songwriter is, maar ook heel eerlijk en open op het podium. Het is een combinatie die garant staat voor een geweldige avond op Podium Peter & Leni in Steendam. Helemaal omdat Hanson met de gedreven bassiste M.J. Dandeneau, de uitstekende Brodie Mohninger op electrische gitaar en de enthousiaste en uitbundige drummer Shawn Killaly een uitstekend team genaamsd The Good Intensions om zich heen heeft verzameld. Het is daarbij goed om te zien dat Hanson die persoonlijk een aantal zware jaren achter zich heeft veel te zien lachen op het podium en één keer dankzij een langs huppelende gehaktbal en dankzij een frats van Killaly tot twee keer toe in een liedje in lachen te horen uitbarsten. Zware periodes maken mooie liedjes, maar op het podium mag het plezier zichtbaar zijn. Dit was Lynne Hanson in optima forma. Voor de stevige opening ‘Carry Me Home’, stond de gitaar van Mohninger nog net een tikje te hard, maar professioneel werd dat al na één nummer geregeld en met het mooie en ook krachtig gebrachte ‘Whiskey and Tears’ was dat geregeld. Lynne Hanson heeft haar stijl ontwikkeld van singersongwriter naar meer bleusrock. Beide kwamen langs deze avond. Voor de pauze in het voor de kort na elkaar overleden Fraser Holmes, haar gitarist en haar vader geschreven ‘Just For Now’, een lied met enorme impact was het de singersongwriter en dat liep door in ‘One Grain At The time’. Daarna combineerden Hansons voorliefde voor blues en murderballades zich in sterke nummers als het mooie GraveDigger’ en ‘Cecil Hotel’ en dan schakelt ze weer terug naar zeer persoonlijke nummers als ‘Not That Strong’ en het melancholisch klinkende ‘Uneven Ground’, tevens de titeltrack van haar nieuwe album.
Na de pauze is het nog net even wat losser. Waar Hanson een enorme stap nog heeft gezet is in het aankleden van de nummers met verhaaltjes. Prima korte inleidingen met ernst en humor geven de liedjes die extra dimensie en nog een inkijkje in de ziel van Hanson. De mooie liedjes gingen vrolijk door. Het sterke ‘Broken’ het stemmige ‘River of Sand’ en zo door via ‘Heaven and Hell’ tot de ontlading in ‘Cold Touch’ als het podium even helemaal los gaat. Verdiend na al dat goede werk. Dan werkt Hanson naar een mooi einde toe met weer haar voorliefde voor Murder Ballads met ‘Mary Mary’ en als afsluiter Good Intensions’. Als toegift volgt ‘Gotta Have Rain’. Zonder regen geen bloemen legt Hanson uit en dat is precies de kern van haar werk. Uit het lelijke wat moois laten ontstaan als dit schitterende lied dat ze akoestisch voor het podium zingt met haar bandleden als koortje om daarna nog even te keer te gaan met ‘Swallow Me Up’. Lynne Hanson is klaar voor de grote podia. Het reikhalzend uitkijken was terecht.
Lynne Hanson is geweldig!
