De Deense Lydmor zat in het ruim van de schuit die Jan Douwe Kroeske in gebruik had voor zijn Twee Meter Sessies op haar kruk wat te pingelen op haar piano een paar jaar geleden. Aan de ene kant nog helemaal in de wolken en opgetogen over haar Eurosonic optreden in Groningen en de feestelijke nacht daarna, aan de andere kant zat ze nu doodmoe en alleen ergens in een boot om zo een akoestische sessie te spelen met nog niemand in de zaal in de tijd tussen soundcheck en optreden. Allang blij met die ene bezoeker die vroeg was, waar ze al haar vingers los spelende tegen aan kon praten. Als electro-pop artieste uit haar element werd dit een fantastisch en heel kwetsbaar optreden, zoals we Lydmor wellicht nooit meer zullen zien, helemaal terug geworpen op haar muzikaliteit en ontwapenend in haar presentatie. Lydmor, de artiesten naam van Jenny Rossander. De Deense zangeres en producer is nu zo’n dikke tien jaar actief. Naast een aantal EP’s, samenwerkingen met andere en veel film en theater muziek, bracht ze drie albums uit met ‘Seven Dreams of Fire’ uit 2015, ‘Y’ uit 2016 en ‘I Told You I’d Tell Them Our Story’ uit 2018. In dat rijtje komt ook het jaar 2021 met ‘Capacity’. Op dit album komen een aantal elementen terug die ook die vroege middag in Groningen aan de oppervlakte kwamen. Haar muzikaliteit, haar kwetsbaarheid en een prachtige dromerigheid. Op het album zoekt ze diep in zichzelf naar vrijheid, neemt je mee op dwaalwegen, vind mystiek en magie, maar ook angst en doodslag en laat je uiteindelijk verward achter, met vragen die je jezelf kunt stellen. Het gaat over keihard seksisme, moord, maar ook over lieflijke liedjes en vrijheid, vooral dat, vrijheid. Kleine liedjes worden afgewisseld met harde electro-sounds en gesproken verhalen. Jenny Rossander neemt je mee in haar leven in de vorm van diverse personages. Een klus om alles aan één te knopen, maar ook daar slaagt ze in. Het is een heel erg persoonlijk werk geworden en net als elk mens, soms een vat van tegenstrijdigheden. Eén van de terugkerende karakters is Amanda. In het a-capella openingsnummer ‘Amanda’s Lullaby’ zingt ze met enige elektronische hulpmiddelen van een vocoder, heel klein en zacht, met verschillende zanglijnen. Heel mooi, heel kwetsbaar, heel dierbaar met een toenemende urgentie. Geen vrolijk liedje, maar angstig en beklemmend. Vlotter is ‘Nevada’, een duet met de onvolprezen Eivør Pálsdóttir die zelf ook net een nieuw album uit heeft. In de loop van het album komen tal van stemmingen langs. Het luchtige mijmerende ‘Diamond Breeze’, waarbij de tekst soms in mooie tegenstelling is met de sound. De piano opent ‘Labyrinth Faced Man’, nog een personage dat opdoemt in de wereld die Lydmor is, in een instrumentaal nummer. Direct daarna wordt in ‘Emma Spins’ Emma geïntroduceerd. Een fantastisch mooi nummer, mooi klein met piano en de fantastische stem van de zangeres. Hier tegenaan staat dan weer het het catchy elektropop ‘Someone We Used To Love’ met een dansbare beat. Donkere nummers zijn ‘LSD Heart’ en ‘Guilty (Kill Me)’, waarin met berusting over het onontkoombare wordt gezongen, maar later wordt ze in ‘Amanda’s Dream’, een gruwelijke gesproken nachtmerrie, waarin ze de dood vindt door een terrorist, toch de bevrijding van het wakker worden. Hoe zwart het ook is er is toch een uitweg. Het is mogelijk om te ontsnappen, hoe hopeloos het ook lijkt. Het is één van de draaipunten van dit fantastische album. Een album dat je blijft verrassen, dat je blijft meevoeren naar die mystiek en telkens weer dat in mooi opgebouwde liedjes doet, zoals het grootsere ‘Go Slow But Go’ met met Lasse Ziegler gemaakte erg mooie ‘Heavier in Life’ of de naamgever van het album ‘If You Want Capacity’. Lydmor stelt zich open als intrigerende, soms onsamenhangende, maar steeds mysterieus verrassende artieste.
Lydmor – Capacity
