AMEN – Hoewel zeker geen onbekende in het Noorden van het land had Luke Winslow-King nog nooit in De Amer in Amen gestaan sinds zijn eerste tour nog in het kielzog van Pokey LaFarge in Nederland. Dat was in 2013 en inmiddels zijn we toe aan een Luke Winslow-King 2.0 of zelfs 3.0 of 4.0. Aanvankelijk, net als LaFarge, een retro artiest die terug greep op oudere muziekstijlen, zoals te horen is op het fantastische album ‘The Coming Tide’, maar muzikale veranderende voorkeuren en persoonlijke veranderingen in zijn leven maakten hem eerst de rock artiest met flinke invloeden van de blues, zoals enkele jaren geleden in het Grand Theatre in Groningen te horen was en in De Amer lag de nadruk veel meer op een soulvolle blues, hoewel de rock nooit ver was. Luke Winslow-King is zo’n artiest die zichzelf blijft door ontwikkelen. Lang woonde hij in de metropool New Orleans, maar inmiddels is hij terug naar Michigan waar hij woont in Harrietta niet ver van zijn geboorteplek. Een dorpje waar je 40 kilometer moet rijden voor de dagelijkse boodschappen. Op het programma veel recent oud werk, maar ook heel veel nieuwe nummers, want in januari is de zanger van sinds om weer de studio in te duiken voor een nieuw album. Het concert begon hij rustig met de titeltrack van zijn laatste album ‘Blue Mesa’. In de eerste set zat een fraai crescendo. Een heel rustige opening die werd gevolgd door de eerste meezinger ‘You Got Mine’ die erg mooi was, maar ook bedaard om daarna in het fantastische ‘On My Way’ rustig te beginnen en allengs kracht en snelheid te winnen wat door zette in ‘Everlasting Arms’ om tenslotte lekker te rocken in ‘Born to Roam’. Je zou op het eerste gezicht denken dat Luke Winslow-King het meest van zijn vader heeft. Die was immers muzikant. Kathy Balzuweit, de moeder van de artiest mag echter hierbij niet onvermeld blijven. In muzikale loopbaan heeft Winslow-King namelijk constant ingrediënten gepakt uit tal van muzikale stromingen. Rock, blues en soul zijn al genoemd, maar sommige nummers zitten ook tegen de country en Americana aan, andere hebben een heel duidelijk jazz invloed of zelfs ragtime en in zijn composities komt ook zijn achtergrond in gospel en klassieke muziek terug. Het is een beetje als soep koken. Je neemt de lekkerste ingrediënten en maakt daar met heel veel liefde iets van dat warms is en je lichamelijk en geestelijk troost biedt. Kathy Balzuweit heeft onder andere de soup kitchen Shepherd’s Table opgericht, waarbij met onder andere soep behoeftigen van een maaltijd werden voorzien. Na het nieuwe ‘Peaches’ eindigde de eerste set met ‘Leghorn Women’. Voor de tweede set keerde Winslow-King met zijn band bestaande uit vaste kompaan de Italiaanse gitarist Roberto Luti, djembé speler Randall Moore, op drums Chris Davis en bassist Christian Carpenter terug en nam hij plaats achter de piano. Met zijn hele fijne stem met een kenmerkende lichte heesheid schitterde hij direct in het soulvolle ingetogen ‘April’ waarna de mooie tweede set vaart kreeg met ‘Chicken Dinner’ en lied dat hij, net als ‘You Got Mine’ schreef met Lissa Driscoll en het bluesy ‘Let em Talk’. Nu en dan had hij een mooi inhoudelijk verhaal een andere keer ging het gelijk door in het volgende nummer. ‘Don’t Tell Me I Don’t Love You’ bijvoorbeeld werd aangegrepen om het nieuwe album aan te kondigen, waarop dit nummer, maar ook het in de derde set gespeelde ‘Slow Sunday June’ een nummer dat opviel een heel relaxte zang, maar een stevige rockende sound en ‘Leaves Turn Brown’, opgedragen aan zijn overleden vader Kurt Balzuweit. Niet voor hij de tweede set met ‘Swing That Thing’ swingend had afgesloten. Zijn samenwerking met Luti, voorheen nu en dan een samenwerking, maar in Europa tegenwoordig een vaste kracht betaalde zich in fijn spel van de Livornoriaan en mooie solo’s. De rest van de band bleef wat meer op de achtergrond om deze frontmannen van een degelijk fundament te voorzien. Dat Winslow-King het ook zonder kan bewees hij in ‘Winds of Aragon’ en als duo met Luti in ‘You and Me’ bij het begin van de derde set die indrukwekkend eindigde. In ‘Lissa’s Song’ stond hij stil bij het overlijden van Lissa Driscoll en dat leverde, niet voor het eerst een hypergevoelig kippenvel moment op. Als toegift gingen de stoelen aan de kant voor een swingende uitsmijter voor een massaal staande menigte en moest Winslow-King met de hand op zijn hart beloven dat hij terug kwam in De Amer.
Luke Winslow-King kookt soep in De Amer
