Het toch al zo inventieve platenlabel Sahel Sounds brengt in zijn oeuvre een fraaie dwarsdoorsnede met muziek van oudere en recentere datum uit de Sahel regio. Deze dagen met Corona is het ook daar niet altijd eenvoudig om als artiest actief en ook financieel gezond te blijven. Sahel Sounds komt mu met de serie ‘Sounds from Saharan Whatsapp’. Regelmatig wordt een artiest gevraagd om op een mobiele telefoon een EP op te nemen. Deze via Whatsapp te versturen. Het is dan zaak op te blijven letten, want deze EP is maar één maand verkrijgbaar via Bandcamp. Hij zal dan vervangen worden door een andere artiest. De opbrengsten van deze EP komt volledig ten goede aan de artiest. Net verdwenen is hierbij de EP van de uit Agadez in Niger afkomstige gitariste Amaria Hamadalher. Hamaldalher is ook bekend door haar regelmatige samenwerking met Les Filles de Illighadad die dit jaar ook nog Vera in Groningen aandoen na een eerste optreden in 2017. Op basis van deze EP, nummer 5 in deze serie, mag Amaria Hamadalher zeker dan ook mee komen. Het is heerlijke Tuareg-blues van een fantastische gitariste en bezwerende zangeres. Een eerste album stond al aangekondigd voor 2019, maar is nog niet verschenen. Dat zou snel moeten gaan gebeuren. Deze EP gaat van start met ‘Tarhanine’. Even lijkt het in de knoop, maar dan versnelt het nummer licht en valt de zang bij en wordt het voortreffelijk. Bezwerende harmonieën houden je direct in de ban. De opname kwaliteit is daarbij voortreffelijk. Een prima ritme, met veel herhaling, wat de bezwering bevorderd. Op dit kleinood wordt Hamadalher ondersteunt door Bouzou Amoumine op percusie en op Rhythm Guitar door Tchingou Egour. Heerlijk is vervolgens ‘Tamiditine’. Bedeesde zang maakt dit een bescheiden nummer. Daarna stappen we de helft over met ‘Tarha Mikitate’ en eindigen alweer met ‘Tahan Manine’. Prachtige nummers. Mocht dat album er komen dan zal nog iets meer mogen worden gevarieerd in tempo, maar dat wordt zeker een album om naar uit te kijken.
Nummer 6 in de serie is van Luka Productions & Kandiafa. Was nummer 5 nog met een traditionele inslag, nummer 6 is hiphop uit Mali, maar ook met een groot respect voor traditie. heeft voor dit project de hulp ingeroepen van Abdoulaye “Kandiafa” Koné op de Ngoni, dat karakteristieke snaarinstrument uit West-Afrika. Kandiafa maakte lang deel uit van de muzikanten rondom Sidi Touré voor hij nu met een eigen album ook zelf zijn vleugels uit gaat spreiden. Opname technisch hoor je hier iets meer bij dat het met beperkte middelen is opgenomen. Dat is nog steeds absoluut meer dan voldoende. Het zijn vlotte nummers, waarbij de hiphop zeker niet moet worden verstaan, zoals we de Amerikaanse hiphop kennen. Vlot en energiek gaat het van start met ‘Negu’, terwijl ‘Ballani Diara’ vooral muzikaal een feestje is met een prachtige samenspraak tussen de percussie van Luka en de Ngoni van Kandiafa. De stem van Luka is heel fijn. ‘Ne Be Massa Wfo’ is rustiger en dromeriger. Deze kennismaking eindigt met het folkliedje ‘An Kan Bein’. Een hele fijne manier om met artiesten uit de Sahel kennis te maken en te zien dat er nog veel meer moois is dan de artiesten die al de stap naar een groot publiek hebben gemaakt.
