GRONINGEN – Soms levert een mismatch hele mooie resultaten op. Het Belgisch, Franse, Oostenrijkse Lomboy was duidelijk niet gewend aan de de akoestische eisen van de 2 Meter Sessies op de Bald’r tijdens Eurosonic in Groningen. De avond er voor hadden ze zich nog gepresenteerd met hun electronische Indië Pop op het hoofdfestival, nu was de band rondom de zangeres Tanja Frinta, in een hun totaal vreemde omgeving terecht gekomen. De geboren Oostenrijkse woonde in vele landen in Europa en is ook de drijvende kracht achter de band Lonely Drifter Karen. Ze had vele samenwerkingen met onder andere Olivia Ruiz en Emma Jane White en liet zich voor Lomboy inspireren door Aziatische popmuziek van een paar decennia geleden en moderne dreampop als Air, Beach House en Blonde Redhead. Lomboy bestaat in Europa uit een Franse begeleidingsband en in Azië uit een Japanse begeleidingsband. Breng dat allemaal maar eens terug naar de basis. Wat het minste moeite koste was de zang, Tanja Frinta is een opmerkelijke zangeres die zwoelheid en diepte weet te verbinden met een heel typische en soms haast eentonige manier van zingen wat een prima resultaat opleverde. Een intrigerende stem. Op het podium was ze erg bescheiden. Haar band had duidelijk meer moeite om om te gaan met de omstandigheden. Het resulteerde in wat overcompensatie. Lollig bedoelde opmerkingen die alleen meewarrige blikken uit het publiek en van de rest van de band opleverden, een comedyshow op drums en uiteindelijk stond Tanja Frinta als achterste op het podium, terwijl ze toch echt de frontvrouw is. Muzikaal begon het optreden met ‘In The Chamber of Venu’. Wat jazzy, wat zwoel en best wel lekker. Iets rustiger was ‘Dreams are all the Game’ en het muzikale hoogtepunt was het prachtige ‘Worth to You’ voor met het vermakelijke en absurdistische een lach en ongemak opwekkende ‘Lover Boy’ met percussie extravaganza werd afgesloten. Zonde van dat liedje, dat iedereen alleen oog had voor de show van de drummer. Wat een boeiend, mooi gebeuren, maar ook wat schuurde het op het toneel. Soms brengen deze akoestische sessies pareltjes te voorschijn, ook deze dagen op de Bald’r stegen artiesten kaal en ongekunsteld boven zich zelf uit. Bij Lomboy gebeurde dat niet, was het vervreemdend, zocht de band zich een plek in het ongemak en probeerde dat te compenseren. Dit waren die heerlijke liedjes die deze dromerige, namens België, maar zo internaal opererende, Eurosonic deelnemer normaal brengt, maar dan anders. De gastheer bood ze nog een extra liedje aan, van die eer zag de band maar snel af. De ware, mooie Lomboy was dit niet, wat niet betekende dat het niet veel erg mooie momenten bevatte. het was een bijzondere show en dat was het.
Lomboy maakt er iets bijzonders van op de Bald’r
