De debuut EP ‘Infinite Jest’ van het Zwitserse Lolasister staat op het punt van verschijnen. Het nummer ‘Zoo’ van de EP verschijnt vandaag voor het eerst en exclusief op The Next Gig. Zangeres Leoni Altherr vertelt over dit nummer: ‘Zoo’ is een experiment, waar ik de muziek hetzelfde wilde laten doen als de tekst, dus heb ik de akkoorden op het zelfde moment laten wisselen als de zang. Aangezien het bestaat uit veelal dezelfde voicings die omhoog en omlaag glijden langs de gitaar, gaf het me een onstabiel vreemd gevoel. De tekst gaat over dat gevoel dat je krijgt als je nadenkt over de oneindigheid van ons uitdijende universum en als je dat vergelijkt met de dagelijkse problemen die je als mens tegenkomt op deze aarde. De onvoorspelbare veranderingen van de akkoorden samen met de schijnbaar willekeurige drumpartij maakt dat ik me verzeilt voel in een bizarre interstellaire droom.”
“Ik wist”, vervolgt Altherr, “als kind al dat ik artiest wilde worden. Ik weet niet meer precies hoe jong ik was, maar ik kan me niet anders herinneren dan dat ik wilde creëren. Dat is grappig, want ik heb eigenlijk geen enkel creatief rolmodel in mijn familie of omgeving. Ik luisterde vaak naar oude platen van Bob Dylan van mijn moeder en vertaalde de teksten in Zwitsers kinder Engels, zodat ik ze eenvoudiger kon zingen. Een liedje als ‘Hey Mister Tambourine Man” werd dan iets als “Hei mistä tämouin män”. Ik luisterde ook veel naar het Dave Brubeck quartet . Ik begreep eigenlijk nog niet wat een solo was. Ik zong mee met Paul Desmond’s prachtige melodieuze solo’s en dacht dat het alleen maar onderdeel uit maakte van een erg lange head van het liedje. Mijn eerste liedjes heb ik geschreven toen mijn vader mij op een kitscherige oranje Ibook het programma Garageband toonde toen ik twaalf was. Ik ben een hele zomer zoet geweest met het opnemen van liedjes en andere zaken met mijn vrienden.”
Lolasister is de Zwitserse Indie/Folk/Jazz formatie rondom zangeres Leoni Altherr. Met ‘Infinite Jest’ debuteert Lolasister. De titel en tevens het openingslied is niet geheel toevallig gekozen. Het verwijst naar de roman David Foster Wallace uit de 20ste eeuw en is tevens de sleutel naar het begrijpen van de EP. Lolasister karakteriseert de EP zelf als carnavalesk, audio literair en een kamer vol lachspiegels. Het zijn liedjes met vele lagen en ze verwachten, net als de auteur en de roman, ook een inspanning van de luisteraar om ze te begrijpen en te appreciëren. Een ervaring in plaats van een EP met talloze nuances, zowel in de tekst als de muziek. Het is inderdaad een album dat vraagt om geconcentreerde beluistering en herbeluistering. Het is een album met veel jazz invloeden, maar het experiment en de improvisatie wordt zeker niet geschuwd. Naast Altherr bestaat Lolasister uit zangeres Sibyl Hofstetter, toesenist en verantwoordelijk voor de ‘sonic’architectuur van de liedjes is Luzius Schuler, de rhythm afdeling bestaat uit Jeremias Keller op bas en Benedikt Utzinger op drums. Het album start met het mooie titelnummer. De zang van Altherr heeft een warme klank en op het eerste gehoor is het een heel traditioneel liedje, maar het heeft de nodige draaien en wendingen, wat het mooi en intrigerend maakt. De wisselwerking tussen Altherr en Hofstetter is prachtig. ‘A Coloured Image of the Sun’ is een fraai liedjes dat je bij blijft. Vertellend neemt het je mee naar existentiële vragen. Rustig neemt Lolasister de tijd voor ‘How To Find It (Or At Least Where To Look For It)’ dat de tijd krijgt om zich te ontwikkelen met een loomheid die erg bevalt en soulvolle vocalen. ‘Zoo’ (luister hier boven) is wellicht het liedje dat nog het meest het experiment omarmt. Hierin is de zang gejaagder. Het intrigeert en pakt je en is met het afsluitende ‘Birds on Wires’ het liedje dat het meest bevalt. Mooi bij dat laatste nummer is de percussiepartij die vanaf het intro duidelijk het tempo van het liedje zet tot het halverwege wordt losgelaten voor een tempowisseling om uiteindelijk weer terug te vallen in dat ritme. Lolasister debuteert zeer goed met ‘Infinite Jest’. Het is een heel boeiende EP van deze Zwitsers, waarin gebaande paden vooral worden vermeden.