GRONINGEN – Het blijft een moeilijke discussie. Lisa O’Neill verzocht vooraf niet te filmen of te flitsen. Een heel begrijpelijk en redelijk verzoek op Take Root van de Ierse artieste. Het resulteerde er echter in dat publiek elkaar massaal ging corrigeren en voor onrust zorgde, want door het karakter van Take Root waren er veel mensen die later binnen kwamen in deze zaal van De Oosterpoort in Groningen en de boodschap niet meekregen. Wat te doen met de cameraman die halverwege het concert pontificaal opnames ging staan maken, terwijl mensen net is verteld dat ze niet even een liedje met de telefoon mogen filmen. Wat is wijsheid in deze? Lisa O’Neill slaagde er desondanks in om er een prachtig concert van te maken, met de lichten gedimd en haar fascinerende Ierse folk met haar opmerkelijke en kenmerkende stem. Een andere discussie is eenvoudiger te beslissen. De Roots muziek die centraal staat tijdens Take Root heeft vele ouders en grootouders. De Ierse folk is daar een zeer prominent element van en dus was het fijn dat Take Root ook daar oog voor had. Lisa O’Neill zelf kwam voor het eerst in de belangstelling met haar debuut album ‘Has An Album’ uit 2009. Haar faam wordt alleen maar versterkt met ‘Same Cloth or Not’ uit 2013, ‘Pothole in the Sky’ dat verschijnt in 2016 en ‘Heard a Long Gone Song’ welke in 2018 werd uitgebracht. Haar meest recente album is het kersverse ‘All of this is Chance’. Wat uiteraard ook helpt is dat één van je songs in de populaire serie ‘Peaky Blinders’ wordt gebruikt en zo een groot publiek je leert kennen. In de Oosterpoort was er voorafgaande aan het optreden al voldoende te zien. Brian Leach, haar begeleider, verscheen op het podium om de hammered dulcimer te stemmen. Een instrument dat je niet dagelijk ziet en waarbij met geduld en veel precisie de snaren in de juiste positie werden gezet. Er waren meer opmerkelijke instrumenten te zien. De Shruti Box bijvoorbeeld die onmiddellijk werd gebruikt bij de opening van het concert met ‘My Lagan Love’. ‘My Lagan Love’ is een Ierse traditional die ook door mensen als Van Morrison, de zo betreurde Sinead O’Connor, Hozier en Kate Bush bijvoorbeeld is gezongen en in dit rijtje heeft de uitvoering van O’Neill zeker een ereplek, want het was klein en heel erg mooi. Dat is eigenlijk een omschrijving die bij de meeste nummers van toepassing is, zonder dat het verveeld. Haar stem is vol gepakt met emotie en langzaam neemt ze je mee door haar betoverende wereld, waarbij ze sowieso van mening is dat de vaart wel heel erg in onze maatschappij zit. Ze schuwt maatschappij kritiek niet tijdens haar shows. Een wereld ook met een voorliefde voor vogels, die Lisa O’Neill intrigeren, zoals in ‘Blackbird’, waarin ze een vogel vraagt om haar te helpen met haar emoties in tijden van verlies en rouw. Zo mogelijk nog mooier is het intense ‘Silver Seed’ waar het niet een vogel is, maar een plant die de hoofdrol krijgt als metafoor en muzikaal de banjo erg prettig klinkt. In de schemer van Take Root neemt O’Neill de tijd om nu en dan wat over haar songs te vertellen. ‘The Galway Shawl’ is een traditional en ‘Old Note’, gaat over herinneringen die je bij blijven en je kunt de nostalgie proeven in de lucht als ze zingt. Soms neemt ze echt de tijd om diep op een song in te gaan. Het tragische verhaal van Violet Gibson bijvoorbeeld. Deze Ierse vrouw zag het gevaar van de dictator Mussolini en reisde af naar Italië om hem neer te schieten. Ze raakte slechts zijn neus en werd snel afgevoerd naar Engeland om de rest van haar leven te slijten in een gekkenhuis, zelfs nadat de misdaden van de fascist levensgroot aan het licht kwamen. In ‘Violet Gibson’ vertelt O’Neill deze bijna vergeten historie in een fabuleuze song. ‘Birdy From Another Realm’ gaat dan over de koekoek en hoe diens werkwijze is, maar dat nu de vogels die met het koekoeksjong komen te zitten in de evolutie hun eieren langzaam andere kleuren meegeven. ‘Cash is King’ tenslotte heeft als onderwerp dat je vaak al niet meer met contant geld kunt afrekenen en hoe dat ten koste gaat van juist de allerarmsten die vaak geen bankrekening hebben. Het zijn onderwerpen die de Ierse met passie bezingt en gedreven voor het voetlicht brengt, waarbij tijdens ‘Cash is King’ voor de tweede keer de Shruti-box figureert en een uitleg krijgt. Sterk wordt afgerond met ‘Think its gonna rain’ en ‘Goodnight World’ waar nog één keer die prachtige stem je weet te betoveren met die heerlijke Ierse folk, met de delicate bijdrage van de hammered dulcimer van Brian Leach in die intrigerende wereld van Lisa O’Neillwaar het leven net iets trager gaat en we meer om elkaar denken.
Lisa O’Neill maakt het intiem op Take Root
