GRONINGEN – Optredens in Brouwerij Martinus in Groningen trekken vaak, of het nu bij Eurosonic is of de Popronde, een luisterpubliek dat zich een plekje zoekt met een biertje en van de muziek komt genieten. Lisa Nora trof tijdens de Popronde in Groningen net die uitzondering op de regel en had een rumoerig publiek achterin. Dan ben je 18 en sta je tegenover luide stemmen. Dikke bonuspunten voor de Twentse singersongwriter dat ze het lef had om het publiek te verzoeken stil te zijn en uiteindelijk was het publiek stil tijdens een heel mooi klein ukulele liedje. Lisa Nora begon haar Groninger popronde presentatie echter met de gitaar en het mooie rustige erinkom liedje ‘Like A Stone’, waarna ze met ‘Drummer Boy’ een ode bracht aan alle drummers en dat vlot en met flair deed. Nieuw en heel actueel was ‘Walk in the Woods’. Een lied dat in de week voorafgaande aan haar optreden was ontstaan dankzij de regen en wind van de herfst van 2017 en hoe je daar ook best van kan genieten. Lisa Nora is een vertelster. Ze heeft een verhaal in haar liedjes, maar weet ze ook mooi te kaderen met een vaak uitstekende introductie. Dat doet ze met een vanzelfsprekendheid, hoewel ze af en toe wel even moet opletten dat ze haar Nederlandse zinnen niet volstopt met Engelse woorden. Dat komt de begrijpelijkheid niet altijd ten goede. Op het podium is ze vlot, open en soms, met een houthakkershemd, lekker stoer. Een stevige podiumpersoonlijkheid. Een eenvoudig, maar zeer effectief liedje was ‘Stones in the River’ met de kracht van repetitie. Lisa Nora heeft een hele fijne zang stem. Een stem waarmee ze haar liedjes met hun diepte en lading uitstekend kan overbrengen en ook nog mooi zingt, maar waarin ze ook nog verder kan groeien en dan nog diepere lagen kan aanboren. Ze weet zich goed te begeleiden op gitaar. Erg persoonlijk was ‘Where Does Time Go’ dat geschreven was voor haar Oma en zich afvraagt waar al die tijd is gebleven die je samen had kunnen doorbrengen als iemand er niet is. In dit liedje leek Lisa Nora nog niet helemaal de emotie te omarmen. Voor ‘Wolves’ deed ze een beroep op het publiek om mee te zingen en de Twentse kreeg hierop een positief antwoord. Erg mooi was ook ‘Scars Like Tattoos’ op ukulele. Het Popronde halfuur was inmiddels ruim verstreken, maar Lisa Nora nam haar ruimte en zette ook nog ‘Deze Cliches’ in. Lisa Nora bleek een getalenteerde zangeres en songwriter die her en der nog wat moet aanscherpen en nog meer de emotie in haar voordeel mag laten werken, maar een voortreffelijk optreden.
Lisa Nora steelt volwassen de show
