GRONINGEN – Wie tijdens de soundcheck al even de zaal binnen liep om te kijken of er nog plek was, kreeg een grote glimlach van Leyla McCalla en een groet of zelfs een kort praatje. De klassiek opgeleide celliste heeft zich de afgelopen jaren ontwikkelt als één van de meest opmerkelijke Americana artiesten van het moment. De jubileum editie van Take Root, dat zijn 25ste verjaardag vierde, was een mooie gelegenheid om dat te tonen aan het publiek in De Oosterpoort in Groningen en wat haar zo speciaal maakt. Leyla McCalla is geboren in New York, woonde even in Ghana, maar heeft nu New Orleans als uitvalsbasis. Muzikaal doet ze voor het eerst van zich spreken, nadat ze is begonnen als straatmuzikant, als ze deel uit maakt van de Carolina Chocolate Drops en haar cello onder andere te horen is op één van de mooiste liedjes ooit geschreven ‘Leaving Eden’. In 2013 verliet ze de band om haar eigen liedjes te brengen. Een goed besluit, want met ‘Vari-Colored Songs: A Tribute to Langston Hughes’ bracht ze in 2014 en onlangs opnieuw uitgebracht, een hoog gewaardeerd album uit, op basis van de teksten van de Amerikaanse dichter Langston Hughes, die een grote inspiratie voor McCalla is geweest en dat combineert met haar eigen Haïtiaanse afkomst en met invloeden van de muziek van New Orleans. Haar identiteit als Amerikaans-Haitiaans artiest blijft een belangrijke rol spelen in haar muziek. Haar meest recente album bijvoorbeeld ‘Breaking The Thermometer’ bijvoorbeeld heeft als centraal thema de rol van een radiostation op het eiland dat zich te midden van dictatuur chaos en bendegeweld bleef inzetten om, met gevaar voor eigen leven, de Haïtianen te voorzien van onafhankelijke informatie en zo de belofte die Haïti, ooit de eerste staat die vrijheid verkreeg na de slavernij, altijd in zich heeft gehad toch in te vullen. Wie tegen het begin van het concert nog aan kwam, had een plekje achterin, want inmiddels was de zaal vol, gevuld met anticipatie. Leyla McCalla was vanaf het eerste moment prachtig met de gospel ‘One Way To Heaven’ en het instrumentale ‘Nan Fon Bwa’ met haar fascinerende cello spel in een stuk dat steeds meer aan kracht won en uitbundiger werd. Het was één van de stukken waarin de tragiek en potentie van het land Haïti in samenkomt en op het album is dit nummer de opening, waarin naar voren komt hoe Haïti steeds meer betekenis krijgt voor de artieste. Prachtig waren vervolgens ‘Fort Dimanche’, de gevangenis voor politieke gevangenen en ‘Le Bal Est Fini’. In deze nummers wordt het drama pijnlijk duidelijk van de dictatuur en de kosten voor de samenleving. Toch waren het geen droeve liedjes. In het werk van McCalla zit altijd hoop en positiviteit. Qua taal wisselde McCalla van het Kreyol naar het Engels in bijvoorbeeld het hele fijne rustige ‘You Don’t Know Me’ of het mellow verheffende ‘I Knew I Could Fly’. In haar instrumentarium ging het moeiteloos van cello, naar banjo of naar gitaar. Kalm en rustig sprak ze de liedjes aan één met soms inhoudelijke aankondigingen, dan weer meer een belevenis. Het gaf nog meer diepte aan dit optreden. McCalla had een prima band bij zich met Shawn Myers op drums, bassist Pete Olynciw en gitarist Dave Hammer die haar uitstekend wisten te begeleiden. Erg mooi was ook ‘Search’ afkomstig van haar eerste album en de Kendrick Lamar cover ‘Crown’ een soort smeekbede waarin je iedereen goed wil doen, maar dat niet allemaal op je schouders kunt nemen. Lekker vlot volgde ‘Watch This Star’ en het mooie ‘Memory Song’. De zaal hing inmiddels betovert aan de lippen Leyla McCalla. Het was doodstil tijdens de liedjes. Iedereen proefde de zwaarte van deze tracks en wat ze voor betekenis hadden. Iedereen genoot van de schoonheid van deze liedjes en hoe mooi ze gezongen werden. Rustig werd met ‘Boukman’s Prayer’ naar het einde toegewerkt, nadat er eerder wat verwarring was ontstaan of ze nog 10 minuten had of 25. Gelukkig het laatste, want een concert van Leyla McCalla is bij voorbaat al te kort. Het einde kwam met het fantastische ‘Dodinin’. Wat een diepgang, wat een prachtige liedjes. Met pleitbezorgers als Leyla McCalla en het moois dat zij als inspiratiebron uit dit tragische land weet te putten, moet er hoop zijn voor Haïti en ligt het beste nog in de toekomst. Leyla McCalla mag heel snel terug komen voor meer van dergelijke onwaarschijnlijke mooie liedjes.
Leyla McCalla krijgt Take Root doodstil
