ZUIDHORN – Het optreden van jonge talenten Laura & The Peacocks tijdens Jazz te Gast in Zuidhorn stond in het teken van jazzstandards in het algemeen en dan met name haar voorliefde voor Betty Carter. In een pleidooi vol passie ging zangeres Laura Drion hier op in met het verzoek om die jazzstandards, welhaast perfectie aldus de zangeres, in ere te houden en dan vooral door ze te blijven zingen en luisteren en zo deze klassieke liedjes een nieuwe stem te geven in de hedendaagse samenleving. Op podium Farda Zathe voegde ze direct maar de daad bij het woord. Laura Drion is geen onbekende in Zuidhorn, want ook twee jaar geleden stond ze op dit festival dat om de twee jaar wordt gehouden, weliswaar met een andere begeleiding. Inmiddels studeert ze op Codarts in Rotterdam bij onder meer de bekende songwriter Bart de Win en trof daar drummer Pim de Roij, de Griekse bassist Michelangelo Aligiani en de Belgische gitarist Sébastien Wrincq die haar vergezelden naar Zuidhorn als The Peacocks. Laura & The Peacocks gingen van start met twee stukken van Betty Carter die ze samen brachten tot één. Het begon met het rustige ‘This is Always’ dat als overeenkomst had met ‘Thight’ dat volgde dat het beide liedjes zijn die als onderwerp hebben het vasthouden aan de liefde en je geliefde. Het begon prachtig, want de voorliefde voor deze zangeres uit de jaren 50 en begin 60 van de vorige eeuw met een come-back in latere jaren, is uitstekend te begrijpen. Weliswaar kende haar loopbaan vanaf 1948 tot haar overlijden eind van de 20ste eeuw veel dieptepunten, maar ook pareltjes van nummers en ‘This Is Always’ is daar zeker één van hoewel het publiek haar wellicht meer kent van haar uitvoering met Ray Charles van ‘Baby It’s Cold Outside’. De combinatie van ‘This is Always’ en ‘Thight’ was echter minder gelukkig. De overgang was enorm, want waar het eerste nummer haast traag is, is de overgang naar het uptempo ‘Thight’ te veel van het goede. De fenomenaal mooie uitvoering van de klassieker ‘My Favorite Things’ was echter dermate mooi dat deze overgang snel was vergeten. Laura Drion heeft een mooie stem met al veel diepgang en dat kreeg in dit nummer alle ruimte om prachtig tot zijn recht te komen. Een stem die in de loop der tijd nog meer karakter gaat krijgen. ‘Poor Butterfly’ over een tevergeefs op haar geliefde wachtende dame kende een sterk a capella intro, voor de band inviel. Het nummer werd steeds intiemer en tragischer en was prachtig. Met een mooie rustige, welhaast onopvallende, band, vaak een teken dat het bescheiden maar voortreffelijke muzikanten zijn, en haar prima aankondigen leek het een gewonnen strijd, maar Joni Mitchell is vaak een weerbarstige songwriter die niet altijd even eenvoudig te zingen is. Uit het repertoire van deze grootse songwriter koos Laura & The Peacocks ‘Little Green’ en dat leek aanvankelijk een minder gelukkige keus, want ze zocht de grenzen van haar stem op en leek even te struikelen, herstelde zich echter magnifiek en zong het prachtig tot een einde op het moment dat het tempo iets naar beneden ging en ze met net wat meer rust en kracht kon zingen. Dappere keus die de formatie toch erkenning bracht. Met nog bijna tien minuten op de klok ging het publiek zitten voor nog zo’n mooie song. Die kwam niet. Laura & The Peacocks lieten kostbare tijd liggen. Daar had nog best een Betty Carter nummer gepast.
Laura & The Peacocks eren jazzstandards
