GRONINGEN – Het was druk voor Podium Plataan bij het optreden van de Deense singersongwriter Lasse Matthiessen. Met het einde van Noorderzon in Groningen in zicht was het ook wel tijd voor wat melancholie en dat weet Matthiessen op verschillende manieren te serveren. Soms tergend traag en fluisterende, soms kneiterhard schreeuwt hij het uit. Een in een singersongwriter gevangen metalzanger. Zacht fluisterende opent Matthiessen met ‘Of Silver and Gold’ en dat vervolgt zich naadloos in ‘Wildfires’ als hij zijn donkerste stem opzet. Ook in ‘Looking for A Reason’ blijft de Deen softspoken. Dat geldt eveneens voor zijn introducties die nauwelijks verstaanbaar zijn, maar na een opmerking uit het publiek spreekt hij wat harder. Het ene lied krijgt geen aankonding bij het andere vertelt Matthiessen honderduit. De laatste twee keer dat Matthiessen in Groningen was, waren nog recente optredens in het Grand Theatre onder andere tijdens het Melodica festival. Daar bouwde hij naam op en op Plataan blijkt waarom. Een fijne eigenzinnige zanger. ‘In Water and Salt’ en ‘Falling’, zijn betrekkelijk, iets vlotter. Af en toe wordt de zachte zang met stemverhefing onderbroken. Na dit vlotte intermezzo komt hij terecht bij een aantal erg mooie liedjes. ‘Traveling Song’ is erg gevoelig en in het Deens gezongen is ‘Sorte Soer’ één van de mooiste gezangen die Matthiessen deze avond de nacht in laat glijden. Prachtig en aan alles merk je dat dit liedje dicht bij hem staat. Matthiessen is een expressieve zanger en artiest. In ‘The Seven Ravens’, geschreven in Mexico komt hij terecht in de Americana. Een liedje waarin ook de roch invloeden niet ver zijn. Lasse Matthiessen merkt op dat dit een song is dat normaal met zijn volledige band wordt uitgevoerd. Het laat onverlet dat ook dit een erg krachtige uitvoering is waarin hij soms letterlijk schreeuwt tegen de dood. Het laatste liedje deze avond is ‘If Dragonflies Draw Flame’. Een liedje dat de Scandinaviër lang niet goed genoeg vond en bij toeval weer opdook in zijn stapel afgewezen liedjesingevingen. Het werd uit de prullebak gevist en alsnog omgevormd tot een prachtige afsluiter voor deze eigenzinnige en intense artiest.
Lasse Matthiessen verpakt melancholie in fluisterzacht en kneiterhard
